دادگه

گر ساز کند سوز دل، آهنگ ترانه
از سینه کشد شعلهٔ صد داغ زبانه

این نالهٔ خلق است و یا شعر شررزا؟
یا زخمه زند بر رگ جان دست زمانه؟

فریاد دلِ سوخته بر سوختگان بر
ای ناله برو در به در و خانه به خانه

برگوی ز بیداد شه و شیخ که این‌دو
از وحشت و وهم‌اند در این‌خطّه نشانه

این‌اهرمنی‌خوی، زند لاف خدایی
وآن‌گرگ‌صفت، کار شبانیش بهانه

این بندهٔ سیم است و ستایشگر ظلم است
وآن عامل خونخوار به افسون و فسانه

خون دل خلق است به پیمانهٔ زاهد
یا موج سرشکی که ستم کرده روانه؟

ناموس من و توست به دستش دل پُرخون
یا ساقی شهزاده به مشکوی شبانه؟

زین‌بیش تحمل شکند خجلت هستی
ای خلق ستمدیده به پا می‌شوی یا نه؟

بر خیز، زبونی مکش ای خلق از این بیش
مردانه فکن یوغ ستم دور ز شانه

برخیز که با داس و چکش خون بفشانیم
سرها فتد از دوش و بدن‌ها ز میانه

وز آن‌همگی سینه و سر خانه بسازیم
خوانیم ورا دادگه جبر زمانه
کابل، آذر ١۳۴۵
۳۷۵ اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:خدای من
گوهر بعدی:داغ عشق
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.