پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را
پسر حیران، که چون سازد گرفتاران بندش را
کند کوتاه، دست از زلف و از لعل شکر خندش
نداند کاین دو هندو، پاسبانانند قندش را
سپندش خال و دودش زلف و آتش، پرتو رویش
عبث بیدود میخواهی بر این آتش، سپندش را
نکرده هیچ ابرو خم به قطع زلف میماند
کمانداری که داد از دست ار پیچان کمندش را
صبوحی آنقدر نگذاشت آن زلف تا برجا
که گیری یک شب و بوسی دو لعل نوشخندش را
این غزل در دیوان شاطر عباس صبوحی به نام گرفتاران ثبت شده. به نظر بنده زیبایی های ظاهری پسری نوجوان را به نظم کشیده است. در بیت مذکور زلف و دهان به دو هندو یا راهزن تشبیه شده اند که به جای دزدی، از زیبایی و شیرینی چهره ی معشوق نگهبانی می کنند.