سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۶۰۹۶ گوهر پیدا شد:
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۱۸
برو به گوهر
افسوس که اطراف گلت خار گرفت
زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت
سیماب زنخدان تو آورد مداد
شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۲۱
برو به گوهر
آن بت که رخش رشک گل و یاسمن است
وز غمزهٔ شوخ فتنهٔ مرد و زن است
دیدم به رهش ز لطف چون آب روان
آن آب روان هنوز در چشم من است
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۲۳
برو به گوهر
گیسو به سر زلف تو در خواهم بست
تا بنشینی چو دوش نگریزی مست
پیش از مستی هر آنچم اندر دل هست
میگویم تا باز نگوئی شد مست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۲۷
برو به گوهر
آتش‌روئی پریر در ما پیوست
دی اب خم ببرد و عهدم بشکست
امروز اگر نه خاک پایش باشم
فردا برون باد بماند در دست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۲۸
برو به گوهر
دل جای غم توست چنان تنگ که هست
گل چاکر روی تو به هر رنگ که هست
از آب دو چشم من بگردد هر شب
جز سنگ دلت هر آسیا سنگ که هست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۲۹
برو به گوهر
چندان که نخواهی غم و رنجوری هست
در دوستیت آفت مهجوری هست
هنگام وداع‌ست چه می‌فرمائی
یک ساعته دیدار تو دستوری هست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۳۱
برو به گوهر
امشب شب هجران و وداع و دوری‌ست
فردا دل را بدین سبب رنجوری‌ست
ای دل تو همی سوز تو را فرمان‌ست
وای دیده تو خون‌گری تو را دستوری‌ست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۳۳
برو به گوهر
سرمایهٔ خرمی به جز روی تو نیست
و آرامگه خلق به جز کوی تو نیست
آن جفت که طاق است قد و سایهٔ توست
وان طاق که جفت است جز ابروی تو نیست
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۳۵
برو به گوهر
شب‌ها که به ناز با تو خفتم همه رفت
دُرها که به نوک غمزه سفتم همه رفت
آرام دل و مونس جانم بودی
رفتی و هر آنچه با تو گفتم همه رفت
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۳۹
برو به گوهر
ای گشته خجل پری و حور از رویت
خورشید گرفته وام نور از رویت
در آرزوی روی تو داریم امروز
روئی و هزار اشک دور از رویت
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۱
برو به گوهر
سوگند به آفتاب یعنی رویت
و آنگاه به مشک ناب یعنی مویت
خواهم که ز دیده هر شبی آب زنم
مأوای دل خراب یعنی کویت
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۲
برو به گوهر
تیر بستم تو را دلم ترکش باد
صد سال بقای آن رخ مهوش باد
در خاک در تو مردخوش خوش دل من
یا رب که … که خاکش خوش باد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۴
برو به گوهر
در دهر مرا جز تو دل‌افروز مباد
بر لعل لبت زمانه فیروز مباد
و آن شب که مرا تو در کناری یا رب
تا صبح قیامت نشود روز مباد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۵
برو به گوهر
بی یاد تو در تنم نفس پیکان باد
دل زنده باندهت چو تن بیجان باد
گر در تن من بهیج نوعی شادیست
الا به غمت پوست برو زندان باد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۷
برو به گوهر
ای باد که جان فدای پیغام تو باد
گر برگذری به کوی آن حورنژاد
گو در سر راه مهستی را دیدم
کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۸
برو به گوهر
چشمم چو بر آن عارض گلگون افتاد
دل نیز ز ره دیده بیرون افتاد
این گفت منم عاشق و آن گفت منم
فی‌الجمله میان چشم و دل خون افتاد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۴۹
برو به گوهر
کردی به سخن پریرم از هجر آزاد
بر وعدهٔ بوسه دی دلم کردی شاد
گر ز آنچه پریر گفته‌ای ناری یاد
باری سخنان دینه بر یادت باد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۵۱
برو به گوهر
غم با لطف تو شادمانی گردد
عمر از نظر تو جاودانی گردد
گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک
آتش همه آب زندگانی گردد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۵۲
برو به گوهر
مشکی که ز چین ختن آهو دارد
از چینِ سرِ زلف تو آهو دارد
آن کس که شبی با غم تو یار بشد
تا وقت سحر ناله و آهو دارد
مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۶۰
برو به گوهر
چشم ترکت چون مست برمی‌خیزد
شور از می و می‌پرست برمی‌خیزد
زلفت چو به رقص در میان می‌آید
صد فتنه به یک نشست بر‌می‌خیزد