ربود عقل و دلم را جمال آن عربی
درون غمزه مستش هزار بوالعجبی
هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه
کنون چو مست و خرابم صلای بی‌ادبی
مسبب سبب این جا در سبب بربست
تو آن ببین که سبب می‌کشد ز بی‌سببی
پریر رفتم سرمست بر سر کویش
به خشم گفت چه گم کرده‌ای چه می‌طلبی
شکسته بسته بگفتم یکی دو لفظ عرب
اتیت اطلب فی حیکم مقام ابی
جواب داد کجا خفته‌ای چه می‌جویی
به پیش عقل محمد پلاس بولهبی
ز عجز خوردم سوگندها و گرم شدم
به ذات پاک خدا و به جان پاک نبی
چه جای گرمی و سوگند پیش آن بینا
و کیف یصرع صقر بصوله الخرب
روان شد اشک ز چشم من و گواهی داد
کما یسیل میاه السقا من القرب
چه چاره دارم غماز من هم از خانه‌ست
رخم چو سکه زر آب دیده‌ام سحبی
دریغ دلبر جان را به مال میل بدی
و یا فریفته گشتی به سیدی چلبی
و یا به حیله و مکری ز ره درافتادی
و یا که مست شدی او ز باده عنبی
دهان به گوش من آرد به گاه نومیدی
چه می‌کند سر و گوش مرا به شهد لبی
غلام ساعت نومیدیم که آن ساعت
شراب وصل بتابد ز شیشه‌ای حلبی
از آن شراب پرستم که یار می بخشست
رخم چو شیشه می کرد و بود رخ ذهبی
برادرم پدرم اصل و فصل من عشقست
که خویش عشق بماند نه خویشی نسبی
خمش که مفخر آفاق شمس تبریزی
بشست نام و نشان مرا به خوش لقبی
غزل شماره۳۰۴۹ دیوان شمس
با توجه به ابیات آغازین این غزل که شاعر از عشق و علاقه اش به پیامبر اسلام می گوید و از او درباره ی مقام پدرش نزد آن حضرت سوال می کند و جواب می شنود که چه می گویی و چه مقامی را می طلبی در حالی که در مقابل مقام محمد ارزش تو مانند پلاس ابولهب است. در ادامه از شراب عشقی که از دست یار میل می کند و چهره اش رنگی مانند طلا به خود می گیرد سخن می گوید تا به این جا می رسد که به پدر و برادر خطاب می کند که آنچه باعث پیوند دلها می شود عشق است نه پیوندهای سببی و خویشاوندی. زیرا حضرت محمد خویشاوند سببی ما مسلمانان نیست ولی مهرش در دلمان جا دارد و عاشقش هستیم.
به قول سعدی:
چشم مرا تا به خواب دید جمالش
خواب نمی گیرد از خیال محمد (ص )
سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمد(ص) بس است و آل محمد(ص)