شاعر در این بیت از آرزوهایی می گوید که امیدوار بوده به آنها برسد، به اصطلاح آرزوهایش برآورده شوند اما او به این آرزوها نرسیده است. امید را به نخلی تشبیه کرده که ثمری جز دل نداشته است و با حسرت می گوید حیف شد که عمرم را صرف باغبانی نخل امیدم کردم نخلی که ثمرش جز آرزوهای دست نیافتنی چیزی نبود.