هر که با پاکدلان، صبح و مسائی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفائی دارد
زهد با نیت پاک است، نه با جامهٔ پاک
ای بس آلوده، که پاکیزه ردائی دارد
شمع خندید به هر بزم، از آن معنی سوخت
خنده، بیچاره ندانست که جائی دارد
سوی بتخانه مرو، پند برهمن مشنو
بت پرستی مکن، این ملک خدائی دارد
هیزم سوخته، شمع ره و منزل نشود
باید افروخت چراغی، که ضیائی دارد
گرگ، نزدیک چراگاه و شبان رفته به خواب
بره، دور از رمه و عزم چرائی دارد
مور، هرگز بدر قصر سلیمان نرود
تا که در لانهٔ خود، برگ و نوائی دارد
گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده
آخر این در گرانمایه بهائی دارد
فرخ آن شاخک نورسته که در باغ وجود
وقت رستن، هوس نشو و نمائی دارد
صرف باطل نکند عمر گرامی، پروین
آنکه چون پیر خرد، راهنمائی دارد
پروین اعتصامی
شاعر با بیانی شیوا مخاطبش را به توحید و یگانه پرستی دعوت می کند و از او می خواهد با افراد پاک همنشینی کند.
منظور از گرگ در این ابیات افرادی هستند که از خدا به دورند و برای گمراه کردن انسانهای ساده، در کمین نشسته اند.پروین می گوید وقتی گله ی گوسفندان بی خیال و بی خبر از وجود گرگان در حال چریدن است و چوپان هم به خواب رفته،بهترین فرصت برای حمله ی گرگان به گله فراهم است.
کنایه از خطراتی که انسان ها را تهدید می کند، اگر رهبران جامعه بی خبر و بی خیال مردم باشند و مردم هم از وجود این گرگهای انسان نما آگاه نباشند و بی خبر از همه چیز به زندگی بره وار و برده وار خویش چسبیده باشند...
بیشترین خطر متوجه بره ای است که از رمه و شبان دور می افتد و تنها می ماند، گرگ در کمین چنین بره ای بیدار و هوشیار است.