ای پسر مادر خود را مازار
بیش از او هیچ کرا دوست مدار
تو چه دانی که چها در دل اوست
او ترا تا به کجا دارد دوست
نیست از «عشق» فزون‌تر مهری
آن که‌بسته است به موی و چهری
عشق از وصل بکاهد باری
کم شود از غمی و آزاری
لیکن آن مهر که مادر دارد
سایه کی از سر ما بردارد؟
این شعر ملک الشعرای بهار است که سفارش مادر را به فرزندان می کند و عشق مادر را از هر عشقی فزون تر می داند.
منظور شاعر از اینکه گفته عشق از وصل بکاهد باری / کم شود از غمی و آزاری، شاید این باشد که عاشق بعد از رسیدن به وصال معشوق کم کم رنج و غمی را که قبل از وصال داشته فراموش می کند و حتی از میزان عشقش کاسته می شود ولی عشق مادر به فرزند، هیچگاه کم نمی شود و مادر همیشه و در هر شرایطی عاشق فرزندانش است.