این بیت از حکایتی از گلستان در احوال درویشان است و بر این نکته اشاره دارد که از روی لباس و ظاهر افراد نباید در مورد آنها قضاوت کرد.در این حکایت دزدی لباس دراویش به تن می کند و اموال آنها را می دزد و در پوشش دراویش به راحتی سرقتهایش را انجام می دهد در نتیجه پلیس تمام درویشان را دستگیر و زندانی می کند.دلق و جامه ی درویشان در تن دزد باعث می شود که تمام آنها در مظان اتهام قرار گیرند پس صورت حال عارفان دلق است این قدر بس چو روی در خلق است، یعنی همین که دراویش لباس پاره و کهنه می پوشند هم دلیل بر ریاکاری آنان است.