المناجاة الاولی: مناجاة التائبین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است؛

إِلهِی أَلْبَسَتْنِی الْخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتِی، وَ جَلَّلَنِی التَّباعُدُ مِنْک لِباسَ مَسْکنَتِی، وَ أَماتَ قَلْبِی عَظِیمُ جِنایتِی، فَأَحْیهِ بِتَوْبَةٍ مِنْک یا أَمَلِی وَ بُغْیتِی، وَیا سُؤْلِی وَ مُنْیتِی، فَوَعِزَّتِک ما أَجِدُ لِذُنُوبِی سِواک غافِراً، وَ لَا أَرَی لِکسْرِی غَیرَک جابِراً، وَ قَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ إِلَیک، وَ عَنَوْتُ بِالاسْتِکانَةِ لَدَیک، فَإِنْ طَرَدْتَنِی مِنْ بابِک فَبِمَنْ أَلُوذُ؟ وَإِنْ رَدَدْتَنِی عَنْ جَنابِک فَبِمَنْ أَعُوذُ؟ فَوا أَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِی وَافْتِضاحِی، وَوا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلِی وَاجْتِراحِی.
خدایا! گناهان بر من لباس خواری پوشانده و دوری از تو جامه درماندگی بر تنم پیچیده و بزرگی جنایتم دلم را میرانده، پس آن را با توبه به درگاهت زنده کن، ای آرزویم و مرادم و خواسته ام و امیدم، به عزّتت سوگند برای گناهانم آمرزنده ای جز تو نمی یابم و برای دل شکستگی ام جبران کننده ای جز تو نمی بینم، به پیشگاهت با توبه و انابه فروتنی کردم و با ذلّت و خواری، به درگاهت تسلیم شدم، اگر مرا از درگاهت برانی به که روی آورم؟ و اگر از آستانت بازم گردانی به که پناه برم؟ در این حال افسوس از شرمندگی و رسوایی ام و وای از نگرانی ام از زشتی کردار و مرتکب شدن گناهانم؛

أَسْأَلُک یا غافِرَ الذَّنْبِ الْکبِیرِ، وَیا جابِرَ الْعَظْمِ الْکسِیرِ، أَنْ تَهَبَ لِی مُوبِقاتِ الْجَرائِرِ، وَ تَسْتُرَ عَلَی فاضِحاتِ السَّرائِرِ، وَ لَا تُخْلِنِی فِی مَشْهَدِ الْقِیامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِک وَ غَفْرِک، وَ لَا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِک وَ سَتْرِک.
ای آمرزنده گناهان بزرگ و ای جبران کننده استخوان شکسته، از تو می خواهم که گناهان تباه کننده ام را بر من ببخشایی و بر من پنهان کاری های رسواکننده ام را بپوشانی و مرا در عرصه قیامت از نسیم گذشت و آمرزشت بی بهره مگذاری و از پوشش زیبای چشم پوشی ات عریان و بی پوشش رها نسازی،

إِلهِی ظَلِّلْ عَلی ذُنُوبِی غَمامَ رَحْمَتِک، وَأَرْسِلْ عَلی عُیوبِی سَحابَ رَأْفَتِک؛
معبودم سایه رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابر مهربانی ات را به سوی عیب هایم بفرست؛

إِلهِی هَلْ یرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلّا إِلی مَوْلاهُ؟ أَمْ هَلْ یجِیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِواهُ؟ إِلهِی إِنْ کانَ النَّدَمُ عَلَی الذَّنْبِ تَوْبَةً فَإِنِّی وَ عِزَّتِک مِنَ النَّادِمِینَ، وَ إِنْ کانَ الاسْتِغْفارُ مِنَ الْخَطِیئَةِ حِطَّةً فَإِنِّی لَک مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ، لَک الْعُتْبَی حَتَّی تَرْضَی.
معبودم! آیا برده فراری جز به سوی مولایش باز می گردد؟ یا کسی به او از خشم مولایش، جز مولایش پناه می دهد؟ معبودم، اگر پشیمانی از گناه توبه است، پس به عزّتت سوگند که من از پشیمانانم و اگر آمرزش طلبی از خطاکاری سبب فروریختن خطاها از پرونده است، من از آمرزش خواهانم، حق رضایت با توست تا راضی شوی،

إِلهِی بِقُدْرَتِک عَلَی تُبْ عَلَی، وَ بِحِلْمِک عَنِّی اعْفُ عَنِّی، وَبِعِلْمِک بِی ارْفَقْ بِی. إِلهِی أَنْتَ الَّذِی فَتَحْتَ لِعِبادِک بَاباً إِلی عَفْوِک سَمَّیتَهُ التَّوْبَةَ، فَقُلْتَ: «تُوبُوا إِلَی اللّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً»؛ فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ؟ إِلهِی إِنْ کانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِک فَلْیحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِک.
خدایا با توانایی ات بر من، توبه ام را بپذیر و با بردباری ات نسبت به من، از من بگذر و با آگاهی ات از حال من، با من مدارا کن، معبودم، تویی که به روی بندگانت دری به سوی بخششت گشودی و آن را توبه نامیدی و خود فرمودی: «ای مؤمنان! به پیشگاه خداوند توبه کنید، توبه ای خالص!»؛ پس عذر کسی که از ورود به این در پس از گشوده شدنش غفلت ورزد چه می تواند باشد؟ معبودم، اگر نافرمانی و گناه از بنده ات زشت است، پس گذشت از جانب تو زیباست،

إِلهِی مَا أَنَا بِأَوَّلِ مَنْ عَصَاک فَتُبْتَ عَلَیهِ، وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِک فَجُدْتَ عَلَیهِ، یا مُجِیبَ الْمُضْطَرِّ، یا کاشِفَ الضُّرِّ، یا عَظِیمَ الْبِرِّ، یا عَلِیماً بِمَا فِی السِّرِّ، یا جَمِیلَ السِّتْرِ، اسْتَشْفَعْتُ بِجُودِک وَ کرَمِک إِلَیک، وَ تَوَسَّلْتُ بِجَنابِک وَ تَرَحُّمِک لَدَیک، فَاسْتَجِبْ دُعائِی، وَ لَا تُخَیبْ فِیک رَجائِی، وَ تَقَبَّلْ تَوْبَتِی، وَ کفِّرْ خَطِیئَتِی، بِمَنِّک وَ رَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدایا نخستین کسی نیستم که تو را نافرمانی کرده و حضرتت توبه اش را پذیرفتی و خود را در معرض احسانت قرار داده و تو مورد احسانش قرار دادی، ای پاسخگوی درماندگان، ای برطرف کننده زیان، ای بزرگ نیکی، ای دانای نهان، ای زیبا پرده پوش، به جود و بزرگواری ات از تو درخواست یاری و کمک دارم و به آستانه ات و رحمت و بخشایشی که نزد توست متوسل شدم پس دعایم را اجابت کن، امیدم را به خود ناامید مساز و توبه ام را بپذیر و با احسان و مهرت خطاهایم را نادیده گیر، ای مهربان ترین مهربانان.