۱۹۰ بار خوانده شده
خطبه روز عید فطر را امام جماعت، پس از بجا آوردن نماز عید می خواند و آن به صورتی که شیخ صدوق در کتاب «من لا یحضره الفقیه» از حضرت امیرمؤمنان(علیه السلام) نقل کرده، چنین است:
«الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَالْأَرْضَ، وَجَعَلَ الظُّلُماتِ وَالنُّورَ، ثُمَّ الَّذِینَ کفَرُوا بِرَبِّهِمْ یعْدِلُونَ»، لَانُشْرِک بِاللّهِ شَیئاً وَلَا نَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِیاً، وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّماواتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکیمُ الْخَبِیرُ، «یعْلَمُ مَا یلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یخْرُجُ مِنْها وَمَا ینْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَمَا یعْرُجُ فِیها وَهُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ»، کذَلِک اللّهُ لَاإِلهَ إِلّا هُوَ إِلَیهِ الْمَصِیرُ،
«همۀ ستایش ها ویژۀ خداوندی است که آسمان ها و زمین را آفرید و تاریکی ها و روشنی را پدید آورد. [با این نشانه ها که شاهد بر یکتایی و ربوبیت اوست] باز کافران برای پروردگارشان [معبودهای باطل و بُت های بی هویت را] شریک و همتا قرار می دهند»؛ ما چیزی را با خدا شریک قرار نمی دهیم و جز او برای خود سرپرستی برنمی گیریم و ستایش خدای را که فرمانروایی آنچه در آسمان ها و زمین است از اوست و ستایش در آخرت ویژۀ اوست و او حکیم و آگاه است، « آنچه در زمین فرومی رود و آنچه از آن بیرون می آید و آنچه از آسمان فرود می آید و آنچه در آن بالا می رود [همه و همه] در احاطۀ دانش اوست و او بسیار مهربان و آمرزنده است»، این چنین است خدا، معبودی جز او نیست، بازگشت همه به سوی اوست.
وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی یمْسِک السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَی الْأَرْضِ إِلّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَحِیمٌ؛ اللّهُمَّ ارْحَمْنا بِرَحْمَتِک، وَاعْمُمْنا بِمَغْفِرَتِک إِنَّک أَنْتَ الْعَلِی الْکبِیرُ، وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَامَقْنُوطٌ مِنْ رَحْمَتِهِ، وَلَا مَخْلُوٌّ مِنْ نِعْمَتِهِ وَلَا مُؤْیسٌ مِنْ رَوْحِهِ، وَلَا مُسْتَنْکفٌ عَنْ عِبادَتِهِ، بِکلِمَتِهِ قامَتِ السَّموَاتُ السَّبْعُ، وَاسْتَقَرَّتِ الْأَرْضُ الْمِهادُ، وَثَبَتَتِ الْجِبالُ الرَّواسِی، وَجَرَتِ الرِّیاحُ اللَّواقِحُ، وَسارَ فِی جَوِّ السَّماءِ السَّحابُ، وَقامَتْ عَلَی حُدُودِهَا الْبِحارُ، وَهُوَ إِلهٌ لَها وَقاهِرٌ یذِلُّ لَهُ الْمُتَعَزِّزُونَ، وَیتَضاءَلُ لَهُ الْمُتَکبِّرُونَ، وَیدِینُ لَهُ طَوْعاً وَکرْهاً الْعالَمُونَ؛
ستایش خدای را که آسمان را از اینکه بر زمین فرو افتد نگاه می دارد جز به اجازه اش، خدا بر مردم رئوف و مهربان است؛ خدایا به ما رحم کن به رحمتت و فراگیر ما را به آمرزشت، به درستی که تو برتر و بزرگی، ستایش خدای را که ناامید شده ای از رحمتش و تهیدستی از نعمتش و مأیوسی از بخشایشش و بازداشته ای از بندگی اش وجود ندارد، آسمان های هفتگانه به فرمانش بر پا شد و زمین گسترده استقرار یافت و کوه های بلند بر پا گشت و بادهای بارور کننده روان شد و ابرها در فضای آسمان حرکت کردند و دریاها بر کرانه های خود ایستادند و او معبود آن هاست و چیره ای است که توانمندان در برابرش خوار می شوند و بزرگ منشان در برابرش ناچیز می گردند و جهانیان با اختیار و بی اختیار در پیشگاهش تسلیم می شوند.
نَحْمَدُهُ کمَا حَمِدَ نَفْسَهُ وَکما هُوَ أَهْلُهُ وَنَسْتَعِینُهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَسْتَهْدِیهِ وَنَشْهَدُ أَنْ لَاإِلهَ إِلّا اللّهُ وَحْدَهُ لَاشَرِیک لَهُ، یعْلَمُ مَا تُخْفِی النُّفُوسُ، وَمَا تُجِنُّ الْبِحارُ، وَمَا تَواری مِنْهُ ظُلْمَةٌ، وَلَا تَغِیبُ عَنْهُ غائِبَةٌ، وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ مِنْ شَجَرَةٍ وَلَا حَبَّةٍ فِی ظُلْمَةٍ إِلّا یعْلَمُها لَاإِلهَ إِلّا هُوَ وَلَا رَطْبٍ وَلَا یابِسٍ إِلّا فِی کتابٍ مُبِینٍ؛ وَیعْلَمُ مَا یعْمَلُ الْعامِلُونَ وَأَی مَجْرَی یجْرُونَ، وَ إِلَی أَی مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ، وَنَسْتَهْدِی اللّهَ بِالْهُدَی؛
و او را می ستاییم، چنان که او خود را ستود و چنان که او شایسته آن است و از او یاری می خواهیم و آمرزش می جوییم و راهنمایی می طلبیم و گواهی می دهیم که معبودی جز خدا نیست، یگانه است و شریکی برای او نیست، می داند آنچه را نفوس پنهان می کنند و آنچه را دریاها می پوشانند و تاریکی چیزی را از او در پرده نبرد و غایبی از او غایب نگردد و نیفتد برگی از درخت و نه دانه ای در تاریکی، جز آنکه آن را می داند، معبودی جز او نیست و تروخشکی نیست، جز اینکه در کتابی روشن است؛ و می داند آنچه را عمل کنندگان انجام می دهند و از کدام گذرگاه می گذرند و به کدام بازگشتگاه باز می گردند، از خدا راهنمایی به سوی هدایت را می خواهیم.
وَنَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَنَبِیهُ وَرَسُولُهُ إِلَی خَلْقِهِ، وَأَمِینُهُ عَلَی وَحْیهِ، وَأَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ رِسالاتِ رَبِّهِ وَجاهَدَ فِی اللّهِ الْحائِدِینَ عَنْهُ الْعادِلِینَ بِهِ، وَعَبَدَ اللّهَ حَتَّی أَتاهُ الْیقِینُ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، أُوصِیکمْ بِتَقْوَی اللّهِ الَّذِی لَاتَبْرَحُ مِنْهُ نِعْمَةٌ، وَلَا تَنْفَدُ مِنْهُ رَحْمَةٌ، وَلَا یسْتَغْنِی الْعِبادُ عَنْهُ، وَلَا یجْزِی أَنْعُمَهُ الْأَعْمالُ، الَّذِی رَغَّبَ فِی التَّقْوَی، وَزَهَّدَ فِی الدُّنْیا، وَحَذَّرَ الْمَعاصِی، وَتَعَزَّزَ بِالْبَقاءِ، وَذَلَّلَ خَلْقَهُ بِالْمَوْتِ وَالْفَناءِ، وَالْمَوْتُ غایةُ الْمَخْلُوقِینَ وَسَبِیلُ الْعالَمِینَ، وَمَعْقُودٌ بِنَواصِی الْباقِینَ؛
و گواهی می دهیم که محمّد بنده و پیامبر و فرستاده او به سوی آفریدگانش و امینش بر وحی اوست و اینکه او پیام های پروردگارش را رسانید و در مورد خدا جهاد کرد، با کسانی که از حق کناره گرفتند و برای حضرتش شریک قرار دادند و خدا را پرستید تا آنکه مرگ به سویش آمد، درود و سلام خدا بر او و خاندان او باد، شما را به تقوای خدا سفارش می کنم که همواره از سوی او نعمت بوده و رحمت از سوی او پایان نمی پذیرد و بندگان از او بی نیاز نمی شوند و اعمال بندگان هرگز پاداش نعمت های او نمی گردد. خدایی که مردم را به پرهیزگاری تشویق نمود و به بی میلی نسبت به دنیا واداشت و از گناهان برحذر کرد و با پایندگی عزیز شد و آفریدگانش را با مرگ و نیستی رام ساخت و مرگ سرانجام آفریدگان و راه جهانیان و نوشته شده بر پیشانی بازماندگان است؛
لَایعْجِزُهُ إِباقُ الْهارِبِینَ، وَعِنْدَ حُلُولِهِ یأْسِرُ أَهْلَ الْهَوَی، یهْدِمُ کلَّ لَذَّةٍ، وَیزِیلُ کلَّ نِعْمَةٍ، وَیقْطَعُ کلَّ بَهْجَةٍ، وَالدُّنْیا دارٌ کتَبَ اللّهُ لَهَا الْفَناءَ، وَلِأَهْلِها مِنْهَا الْجَلاءَ، فَأَکثَرُهُمْ ینْوِی بَقاءَها، وَیعَظِّمُ بَناءَها، وَهِی حُلْوَةٌ خَضِرَةٌ قَدْ عُجِّلَتْ لِلطَّالِبِ وَالْتَبَسَتْ بِقَلْبِ النَّاظِرِ، وَتُضْنِی ذو الثَّرْوَةِ الضَّعِیفَ وَیجْتَوِیهَا الْخائِفُ الْوَجِلُ،
او را درمانده نمی کند فرار فراریان و به هنگام رسیدنش [یعنی مرگ] اهل هوا را گرفتار می نماید، بنای هر لذّتی را فرو می ریزد و هر نعمتی را تباه می نماید و هر نشاطی را قطع می کند، دنیا خانه ای است که خدا فنا را برای آن و کوچ کردن اهلش را از آن مقرّر نموده است، پس اکثر مردم ماندنش را نیّت می کنند و بنایش را بزرگ می شمارند، به ظاهر شیرین و سبز و خرم است، به شتاب گذشته، هرآینه برای جوینده و بر دل بیننده مشتبه گشته، صاحب ثروت ناتوان را به نداری اندازد و هراسان اندیشناک را در بر می گیرد؛
فَارْتَحِلُوا مِنْها یرْحَمُکمُ اللّهُ بِأَحْسَنِ مَا بِحَضْرَتِکمْ، وَلَا تَطْلُبُوا مِنْها أَکثَرَ مِنَ الْقَلِیلِ، وَلَا تَسْأَلُوا مِنْها فَوْقَ الْکفافِ، وَارْضَوْا مِنْها بِالْیسِیرِ، وَلَا تَمُدُّنَّ أَعْینَکمْ مِنْها إِلی مَا مُتِّعَ الْمُتْرَفُونَ بِهِ، وَاسْتَهِینُوا بِها وَلَا تُوَطِّنُوها، وَأَضِرُّوا بِأَنْفُسِکمْ فِیها، وَ إِیاکمْ وَالتَّنَعُّمَ وَالتَّلَهِّی وَالْفاکهاتِ؛ فَإِنَّ فِی ذلِک غَفْلَةً وَاغْتِراراً؛
پس کوچ کنید از آن، خدا شما را رحمت کند، به بهترین چیزی که نزد شما است [عمل صالح]، بیش از اندک از آن را نجویید و بیشتر از نیاز از آن مخواهید، به اندک آن راضی شوید و دیدگان خود را به آنچه خوش گذران ها از آن بهره می گیرند ندوزید، دنیا را سبک شمارید و آن را وطن خود قرار ندهید و نسبت به آن خود را به رنج و زیان نیندازید، شما را برحذر می دارم از رفاه طلبی و بازیگری و خوش گذرانی؛ به درستی که در این ها غفلت و غرور است.
أَلا إِنَّ الدُّنْیا قَدْ تَنَکرَتْ وَأَدْبَرَتْ وَاحْلَوْلَتْ وَآذَنَتْ بِوَداعٍ، أَلا وَ إِنَّ الْآخِرَةَ قَدْ رَحَلَتْ فَأَقْبَلَتْ وَأَشْرَفَتْ وَآذَنَتْ بِاطِّلاعٍ، أَلا وَ إِنَّ الْمِضْمارَ الْیوْمَ وَالسِّباقَ غَداً، أَلا وَ إِنَّ السُّبْقَةَ الْجَنَّةُ وَالْغایةَ النَّارُ، أَلا أَفَلا تائِبٌ مِنْ خَطِیئَتِهِ قَبْلَ یوْمِ مَنِیتِهِ، أَلا عامِلٌ لِنَفْسِهِ قَبْلَ یوْمِ بُؤْسِهِ وَفَقْرِهِ، جَعَلَنَا اللّهُ وَ إِیاکمْ مِمَّنْ یخافُهُ وَیرْجُو ثَوابَهُ؛
و بدانید دنیا خود را به بیگانگی زده و پشت کرده و شیرین شده و اعلام نموده است وداع را، بدانید آخرت حرکت کرده پس به شما روی آورده و نمایان شده و خبر به در آمدن کرده است، بدانید به درستی که میدان تمرین امروز است و گاه مسابقه فردا و جایزه مسابقه بهشت، جایگاه بازنده دوزخ است، آیا کسی نیست که از خطایش، پیش از رسیدن روز مرگ توبه کند؟ آیا کسی نیست تا برای خویش، پیش از رسیدن روز فلاکت و تهیدستی اش کار کند؟ خدا ما و شما را از کسانی قرار دهد که از او می ترسند و پاداشش را امید دارند.
أَلا إِنَّ هذَا الْیوْمَ یوْمٌ جَعَلَهُ اللّهُ لَکمْ عِیداً، وَجَعَلَکمْ لَهُ أَهْلاً، فَاذْکرُوا اللّهَ یذْکرْکمْ، وَادْعُوهُ یسْتَجِبْ لَکمْ، وَأَدُّوا فِطْرَتَکمْ فَإِنَّها سُنَّةُ نَبِیکمْ، وَفَرِیضَةٌ واجِبَةٌ مِنْ رَبِّکمْ، فَلْیؤَدِّها کلُّ امْرِی مِنْکمْ عَنْ نَفْسِهِ وَعَنْ عِیالِهِ کلِّهِمْ، ذَکرِهِمْ وَأُنْثاهُمْ، وَصَغِیرِهِمْ وَکبِیرِهِمْ وَحُرِّهِمْ وَمَمْلُوکهِمْ؛ عَنْ کلِّ إِنْسانٍ مِنْهُمْ صاعاً مِنْ بُرٍّ، أَوْ صاعاً مِنْ تَمْرٍ، أَوْ صاعاً مِنْ شَعِیرٍ؛
بدانید، این روز، روزی است که خدا برای شما عید قرار داده و شما را سزاوار آن نموده، پس خدا را یاد کنید تا خدا شما را یاد کند، او را بخوانید تا شما را اجابت کند، زکات فطر خود را بپردازید که سنّت پیامبر شما و فریضه واجبی از پروردگار شماست، پس بپردازید فطریّه هر یک از شما از سوی خویش و همه نان خورانش، مرد و زنشان و کوچک و بزرگشان و آزاد و غیر آزادشان؛ از جانب هر انسانی از آنان نزدیک سه کیلو، از گندم یا خرما یا جو، خدا را در آنچه به شما واجب نموده و به آن امر فرموده؛
وَأَطِیعُوا اللّهَ فِیما فَرَضَ عَلَیکمْ وَأَمَرَکمْ بِهِ مِنْ إِقامِ الصَّلاةِ، وَإِیتآءِ الزَّکاةِ، وَحِجِّ الْبَیتِ، وَصَوْمِ شَهْرِ رَمَضانَ، وَالْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ، وَالنَّهْی عَنِ الْمُنْکرِ، وَالْإِحْسانِ إِلی نِسائِکمْ وَمَا مَلَکتْ أَیمانُکمْ، وَأَطِیعُوا اللّهَ فِیما نَهاکمْ عَنْهُ مِنْ قَذْفِ الْمُحْصَنَةِ، وَ إِتْیانِ الْفاحِشَةِ، وَشُرْبِ الْخَمْرِ، وَبَخْسِ الْمِکیالِ، وَنَقْصِ الْمِیزانِ، وَشَهادَةِ الزُّورِ، وَالْفِرارِ مِنَ الزَّحْفِ؛
اطاعت کنید که آن عبارت است از بپا داشتن نماز و پرداختن زکات و حجّ خانه خدا و روزه ماه رمضان و امر به معروف و نهی از منکر و نیکی کردن به زنان خود و زیردستانتان و خدا را اطاعت کنید در آنچه شما را از آن نهی فرموده است از تهمت زدن به پاکدامنان و ارتکاب زشتی و می گساری و کم کردن جنس پیمانه ای و کاستن ترازو و شهادت به ناحق و گریختن از جنگ؛
عَصَمَنَا اللّهُ وَ إِیاکمْ بِالتَّقْوی وَجَعَلَ الْآخِرَةَ خَیراً لَنا وَلَکمْ مِنَ الْأُولَی، إِنَّ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ وَأَبْلَغَ مَوْعِظَةِ الْمُتَّقِینَ کتابُ اللّهِ الْعَزِیزِ الْحَکیمِ، أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجِیمِ «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ اللّهُ الصَّمَدُ لَمْ یلِدْ وَلَمْ یولَدْ وَلَمْ یکنْ لَهُ کفُواً أَحَدٌ».
خدا ما و شما را به کمک تقوا حفظ کند و آخرت را برای ما و شما، بهتر از دنیا قرار دهد، به درستی که بهترین سخن و رساترین پند پرهیزگاران، کتاب خدای نیرومند حکیم است، پناه می برم به خدا از شیطان رانده شده، «به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی؛ بگو: حقیقت این است که خداوند، یگانۀ بی همتاست؛ خداوندی که [از همۀ موجودات] بی نیاز [و مرجع و ملجأ همۀ نیازمندان جهانِ هستی] است؛ چیزی را نزاده و زاییده نشده است و اَحدی [در ذات و صفات و افعال] همتا و مساوی او نیست».
سپس اندکی پس از فراغ از خطبه، مانند کسی که شتاب داشته باشد می نشیند، آنگاه برخاسته، خطبه دوم را می خواند و این همان خطبه ای است که حضرت امیرمؤمنان در روز جمعه، پس از نشستن و برخاستن از خطبه اوّل می خواندند و آن خطبه این است:
الْحَمْدُلِلّهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِینُهُ وَنُؤْمِنُ بِهِ وَنَتَوَکلُ عَلَیهِ، وَنَشْهَدُ أَنْ لَاإِلهَ إِلّا اللّهُ وَحْدَهُ لَاشَرِیک لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَمَغْفِرَتُهُ وَرِضْوانُهُ.
خدا را ستایش، او را می ستاییم و از او کمک می خواهیم و به او ایمان می آوریم و بر او توکل می کنیم، گواهی می دهیم که معبودی جز خدا نیست، یگانه است و شریکی برایش نیست و گواهی می دهیم که محمد بنده و فرستاده اوست، درود و سلام و آمرزش و رضوان خدا بر او و بر خاندانش باد.
اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبْدِک وَرَسُولِک وَنَبِیک صَلاةً نامِیةً زاکیةً تَرْفَعُ بِها دَرَجَتَهُ، وَتُبَینُ بِها فَضْلَهُ، وَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَبارِک عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ کما صَلَّیتَ وَبارَکتَ وَتَرَحَّمْتَ عَلَی إِبْراهِیمَ وَآلِ إِبْراهِیمَ إِنَّک حَمِیدٌ مَجِیدٌ؛
خدایا درود فرست بر محمد بنده و رسول و پیامبرت، درودی افزاینده و پاکیزه که درجه اش را به آن بالا بری و برتری اش را آشکار نمایی و درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد و برکت ده بر محمّد و خاندان محمّد، چنان که درود فرستادی و برکت دادی و رحم کردی بر ابراهیم و خاندان ابراهیم، به درستی که تو ستوده و بزرگواری؛
اللّهُمَّ عَذِّبْ کفَرَةَ أَهْلِ الْکتابِ الَّذِینَ یصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِک، وَیجْحَدُونَ آیاتِک، وَیکذِّبُونَ رُسُلَک. اللّهُمَّ خالِفْ بَینَ کلِمَتِهِمْ، وَأَلْقِ الرُّعْبَ فِی قُلُوبِهِمْ، وَأَنْزِلْ عَلَیهِمْ رِجْزَک وَنَقِمَتَک وَبَأْسَک الَّذِی لَاتَرُدُّهُ عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِینَ. اللّهُمَّ انْصُرْ جُیوشَ الْمُسْلِمِینَ وَسَرَایاهُمْ وَمُرابِطِیهِمْ فِی مَشارِقِ الْأَرْضِ وَمَغارِبِها إِنَّک عَلَی کلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ.
خدایا عذاب کن کافران اهل کتاب را، آنان که بندگانت را از راه تو باز می دارند و آیاتت را انکار می کنند و تکذیب می نمایند رسولانت را، خدایا در میانشان اختلاف کلمه قرار ده و در دل هایشان هراس انداز و فرود آور بر آنان عذاب و انتقام و شکنجه ات را، شکنجه ای که از مردم بدکار باز نگردانی. خدایا سپاهیان مسلمانان و گروه های آنان و مرزدارانشان را، در مشرق ها و مغرب های زمین یاری کن، به درستی که تو بر هر کاری توانایی.
اللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِماتِ. اللّهُمَّ اجْعَلِ التَّقْوی زادَهُمْ، وَالْإِیمانَ وَالْحِکمَةَ فِی قُلُوبِهِمْ، وَأَوْزِعْهُمْ أَنْ یشْکرُوا نِعْمَتَک الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیهِمْ وَأَنْ یوفُوا بِعَهْدِک الَّذِی عاهَدْتَهُمْ عَلَیهِ، إِلهَ الْحَقِّ وَخالِقَ الْخَلْقِ؛ اللّهُمَّ اغْفِرْ لِمَنْ تُوُفِّی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِماتِ وَ لِمَنْ هُوَ لاحِقٌ بِهِمْ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْهُمْ إِنَّک أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ؛
خدایا مردان و زنان مؤمن و مسلمان را بیامرز، خدایا تقوا را زادشان و ایمان و حکمت را در دل هایشان قرار ده و به آنان الهام فرما سپاسگزاری نعمتت را که به ایشان عنایت کردی و وفاداری به عهدت را که با آنان عهد کردی، ای معبود حق و آفریدگار خلق؛ خدایا بیامرز آنانی را که درگذشته اند از مردان و زنان مؤمن و مسلمان و هرکه پس از ایشان به آن ها ملحق می شود، به درستی که تو نیرومند و حکیمی؛
«إِنَّ اللّهَ یأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحسانِ وَإِیتاءِ ذِی الْقُرْبی، وَینْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکرِ وَالْبَغْی یعِظُکمْ لَعَلَّکمْ تَذَکرُونَ»، اذْکرُوا اللّهَ یذْکرْکمْ فَإِنَّهُ ذاکرٌ لِمَنْ ذَکرَهُ، وَاسْأَلُوا اللّهَ مِنْ رَحْمَتِهِ وَفَضْلِهِ فَإِنَّهُ لَایخِیبُ عَلَیهِ داعٍ دَعاهُ، «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَفِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنا عَذابَ النَّارِ».
«همانا خداوند به عدالت و نیکوکاری و انفاق به خویشاوندان فرمان می دهد و از هر کار زشت و ناپسندی و [هرگونه] تجاوز [از حدود خدا و حقوق مردم] نهی می کند، شما را اندرز می دهد تا متذکر [این مطلب] شوید [که فرمان و نهی خدا به مصلحت دنیا و آخرت شماست]»؛ خدا را یاد کنید تا یادتان کند، به درستی که او یاد کننده کسی است که یادش کند و از رحمت و احسان او بخواهید که ناامید نشود از او هیچ خواننده ای که او را بخواند، «پروردگارا! به ما در دنیا از هرگونه خیر [و خوبی] و در آخرت هم از هر نوع خیر [و ثواب] عطا کن و ما را از عذابِ آتش نگهدار».
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
«الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَالْأَرْضَ، وَجَعَلَ الظُّلُماتِ وَالنُّورَ، ثُمَّ الَّذِینَ کفَرُوا بِرَبِّهِمْ یعْدِلُونَ»، لَانُشْرِک بِاللّهِ شَیئاً وَلَا نَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِیاً، وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّماواتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکیمُ الْخَبِیرُ، «یعْلَمُ مَا یلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یخْرُجُ مِنْها وَمَا ینْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَمَا یعْرُجُ فِیها وَهُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ»، کذَلِک اللّهُ لَاإِلهَ إِلّا هُوَ إِلَیهِ الْمَصِیرُ،
«همۀ ستایش ها ویژۀ خداوندی است که آسمان ها و زمین را آفرید و تاریکی ها و روشنی را پدید آورد. [با این نشانه ها که شاهد بر یکتایی و ربوبیت اوست] باز کافران برای پروردگارشان [معبودهای باطل و بُت های بی هویت را] شریک و همتا قرار می دهند»؛ ما چیزی را با خدا شریک قرار نمی دهیم و جز او برای خود سرپرستی برنمی گیریم و ستایش خدای را که فرمانروایی آنچه در آسمان ها و زمین است از اوست و ستایش در آخرت ویژۀ اوست و او حکیم و آگاه است، « آنچه در زمین فرومی رود و آنچه از آن بیرون می آید و آنچه از آسمان فرود می آید و آنچه در آن بالا می رود [همه و همه] در احاطۀ دانش اوست و او بسیار مهربان و آمرزنده است»، این چنین است خدا، معبودی جز او نیست، بازگشت همه به سوی اوست.
وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی یمْسِک السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَی الْأَرْضِ إِلّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَحِیمٌ؛ اللّهُمَّ ارْحَمْنا بِرَحْمَتِک، وَاعْمُمْنا بِمَغْفِرَتِک إِنَّک أَنْتَ الْعَلِی الْکبِیرُ، وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَامَقْنُوطٌ مِنْ رَحْمَتِهِ، وَلَا مَخْلُوٌّ مِنْ نِعْمَتِهِ وَلَا مُؤْیسٌ مِنْ رَوْحِهِ، وَلَا مُسْتَنْکفٌ عَنْ عِبادَتِهِ، بِکلِمَتِهِ قامَتِ السَّموَاتُ السَّبْعُ، وَاسْتَقَرَّتِ الْأَرْضُ الْمِهادُ، وَثَبَتَتِ الْجِبالُ الرَّواسِی، وَجَرَتِ الرِّیاحُ اللَّواقِحُ، وَسارَ فِی جَوِّ السَّماءِ السَّحابُ، وَقامَتْ عَلَی حُدُودِهَا الْبِحارُ، وَهُوَ إِلهٌ لَها وَقاهِرٌ یذِلُّ لَهُ الْمُتَعَزِّزُونَ، وَیتَضاءَلُ لَهُ الْمُتَکبِّرُونَ، وَیدِینُ لَهُ طَوْعاً وَکرْهاً الْعالَمُونَ؛
ستایش خدای را که آسمان را از اینکه بر زمین فرو افتد نگاه می دارد جز به اجازه اش، خدا بر مردم رئوف و مهربان است؛ خدایا به ما رحم کن به رحمتت و فراگیر ما را به آمرزشت، به درستی که تو برتر و بزرگی، ستایش خدای را که ناامید شده ای از رحمتش و تهیدستی از نعمتش و مأیوسی از بخشایشش و بازداشته ای از بندگی اش وجود ندارد، آسمان های هفتگانه به فرمانش بر پا شد و زمین گسترده استقرار یافت و کوه های بلند بر پا گشت و بادهای بارور کننده روان شد و ابرها در فضای آسمان حرکت کردند و دریاها بر کرانه های خود ایستادند و او معبود آن هاست و چیره ای است که توانمندان در برابرش خوار می شوند و بزرگ منشان در برابرش ناچیز می گردند و جهانیان با اختیار و بی اختیار در پیشگاهش تسلیم می شوند.
نَحْمَدُهُ کمَا حَمِدَ نَفْسَهُ وَکما هُوَ أَهْلُهُ وَنَسْتَعِینُهُ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَسْتَهْدِیهِ وَنَشْهَدُ أَنْ لَاإِلهَ إِلّا اللّهُ وَحْدَهُ لَاشَرِیک لَهُ، یعْلَمُ مَا تُخْفِی النُّفُوسُ، وَمَا تُجِنُّ الْبِحارُ، وَمَا تَواری مِنْهُ ظُلْمَةٌ، وَلَا تَغِیبُ عَنْهُ غائِبَةٌ، وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ مِنْ شَجَرَةٍ وَلَا حَبَّةٍ فِی ظُلْمَةٍ إِلّا یعْلَمُها لَاإِلهَ إِلّا هُوَ وَلَا رَطْبٍ وَلَا یابِسٍ إِلّا فِی کتابٍ مُبِینٍ؛ وَیعْلَمُ مَا یعْمَلُ الْعامِلُونَ وَأَی مَجْرَی یجْرُونَ، وَ إِلَی أَی مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ، وَنَسْتَهْدِی اللّهَ بِالْهُدَی؛
و او را می ستاییم، چنان که او خود را ستود و چنان که او شایسته آن است و از او یاری می خواهیم و آمرزش می جوییم و راهنمایی می طلبیم و گواهی می دهیم که معبودی جز خدا نیست، یگانه است و شریکی برای او نیست، می داند آنچه را نفوس پنهان می کنند و آنچه را دریاها می پوشانند و تاریکی چیزی را از او در پرده نبرد و غایبی از او غایب نگردد و نیفتد برگی از درخت و نه دانه ای در تاریکی، جز آنکه آن را می داند، معبودی جز او نیست و تروخشکی نیست، جز اینکه در کتابی روشن است؛ و می داند آنچه را عمل کنندگان انجام می دهند و از کدام گذرگاه می گذرند و به کدام بازگشتگاه باز می گردند، از خدا راهنمایی به سوی هدایت را می خواهیم.
وَنَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَنَبِیهُ وَرَسُولُهُ إِلَی خَلْقِهِ، وَأَمِینُهُ عَلَی وَحْیهِ، وَأَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ رِسالاتِ رَبِّهِ وَجاهَدَ فِی اللّهِ الْحائِدِینَ عَنْهُ الْعادِلِینَ بِهِ، وَعَبَدَ اللّهَ حَتَّی أَتاهُ الْیقِینُ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، أُوصِیکمْ بِتَقْوَی اللّهِ الَّذِی لَاتَبْرَحُ مِنْهُ نِعْمَةٌ، وَلَا تَنْفَدُ مِنْهُ رَحْمَةٌ، وَلَا یسْتَغْنِی الْعِبادُ عَنْهُ، وَلَا یجْزِی أَنْعُمَهُ الْأَعْمالُ، الَّذِی رَغَّبَ فِی التَّقْوَی، وَزَهَّدَ فِی الدُّنْیا، وَحَذَّرَ الْمَعاصِی، وَتَعَزَّزَ بِالْبَقاءِ، وَذَلَّلَ خَلْقَهُ بِالْمَوْتِ وَالْفَناءِ، وَالْمَوْتُ غایةُ الْمَخْلُوقِینَ وَسَبِیلُ الْعالَمِینَ، وَمَعْقُودٌ بِنَواصِی الْباقِینَ؛
و گواهی می دهیم که محمّد بنده و پیامبر و فرستاده او به سوی آفریدگانش و امینش بر وحی اوست و اینکه او پیام های پروردگارش را رسانید و در مورد خدا جهاد کرد، با کسانی که از حق کناره گرفتند و برای حضرتش شریک قرار دادند و خدا را پرستید تا آنکه مرگ به سویش آمد، درود و سلام خدا بر او و خاندان او باد، شما را به تقوای خدا سفارش می کنم که همواره از سوی او نعمت بوده و رحمت از سوی او پایان نمی پذیرد و بندگان از او بی نیاز نمی شوند و اعمال بندگان هرگز پاداش نعمت های او نمی گردد. خدایی که مردم را به پرهیزگاری تشویق نمود و به بی میلی نسبت به دنیا واداشت و از گناهان برحذر کرد و با پایندگی عزیز شد و آفریدگانش را با مرگ و نیستی رام ساخت و مرگ سرانجام آفریدگان و راه جهانیان و نوشته شده بر پیشانی بازماندگان است؛
لَایعْجِزُهُ إِباقُ الْهارِبِینَ، وَعِنْدَ حُلُولِهِ یأْسِرُ أَهْلَ الْهَوَی، یهْدِمُ کلَّ لَذَّةٍ، وَیزِیلُ کلَّ نِعْمَةٍ، وَیقْطَعُ کلَّ بَهْجَةٍ، وَالدُّنْیا دارٌ کتَبَ اللّهُ لَهَا الْفَناءَ، وَلِأَهْلِها مِنْهَا الْجَلاءَ، فَأَکثَرُهُمْ ینْوِی بَقاءَها، وَیعَظِّمُ بَناءَها، وَهِی حُلْوَةٌ خَضِرَةٌ قَدْ عُجِّلَتْ لِلطَّالِبِ وَالْتَبَسَتْ بِقَلْبِ النَّاظِرِ، وَتُضْنِی ذو الثَّرْوَةِ الضَّعِیفَ وَیجْتَوِیهَا الْخائِفُ الْوَجِلُ،
او را درمانده نمی کند فرار فراریان و به هنگام رسیدنش [یعنی مرگ] اهل هوا را گرفتار می نماید، بنای هر لذّتی را فرو می ریزد و هر نعمتی را تباه می نماید و هر نشاطی را قطع می کند، دنیا خانه ای است که خدا فنا را برای آن و کوچ کردن اهلش را از آن مقرّر نموده است، پس اکثر مردم ماندنش را نیّت می کنند و بنایش را بزرگ می شمارند، به ظاهر شیرین و سبز و خرم است، به شتاب گذشته، هرآینه برای جوینده و بر دل بیننده مشتبه گشته، صاحب ثروت ناتوان را به نداری اندازد و هراسان اندیشناک را در بر می گیرد؛
فَارْتَحِلُوا مِنْها یرْحَمُکمُ اللّهُ بِأَحْسَنِ مَا بِحَضْرَتِکمْ، وَلَا تَطْلُبُوا مِنْها أَکثَرَ مِنَ الْقَلِیلِ، وَلَا تَسْأَلُوا مِنْها فَوْقَ الْکفافِ، وَارْضَوْا مِنْها بِالْیسِیرِ، وَلَا تَمُدُّنَّ أَعْینَکمْ مِنْها إِلی مَا مُتِّعَ الْمُتْرَفُونَ بِهِ، وَاسْتَهِینُوا بِها وَلَا تُوَطِّنُوها، وَأَضِرُّوا بِأَنْفُسِکمْ فِیها، وَ إِیاکمْ وَالتَّنَعُّمَ وَالتَّلَهِّی وَالْفاکهاتِ؛ فَإِنَّ فِی ذلِک غَفْلَةً وَاغْتِراراً؛
پس کوچ کنید از آن، خدا شما را رحمت کند، به بهترین چیزی که نزد شما است [عمل صالح]، بیش از اندک از آن را نجویید و بیشتر از نیاز از آن مخواهید، به اندک آن راضی شوید و دیدگان خود را به آنچه خوش گذران ها از آن بهره می گیرند ندوزید، دنیا را سبک شمارید و آن را وطن خود قرار ندهید و نسبت به آن خود را به رنج و زیان نیندازید، شما را برحذر می دارم از رفاه طلبی و بازیگری و خوش گذرانی؛ به درستی که در این ها غفلت و غرور است.
أَلا إِنَّ الدُّنْیا قَدْ تَنَکرَتْ وَأَدْبَرَتْ وَاحْلَوْلَتْ وَآذَنَتْ بِوَداعٍ، أَلا وَ إِنَّ الْآخِرَةَ قَدْ رَحَلَتْ فَأَقْبَلَتْ وَأَشْرَفَتْ وَآذَنَتْ بِاطِّلاعٍ، أَلا وَ إِنَّ الْمِضْمارَ الْیوْمَ وَالسِّباقَ غَداً، أَلا وَ إِنَّ السُّبْقَةَ الْجَنَّةُ وَالْغایةَ النَّارُ، أَلا أَفَلا تائِبٌ مِنْ خَطِیئَتِهِ قَبْلَ یوْمِ مَنِیتِهِ، أَلا عامِلٌ لِنَفْسِهِ قَبْلَ یوْمِ بُؤْسِهِ وَفَقْرِهِ، جَعَلَنَا اللّهُ وَ إِیاکمْ مِمَّنْ یخافُهُ وَیرْجُو ثَوابَهُ؛
و بدانید دنیا خود را به بیگانگی زده و پشت کرده و شیرین شده و اعلام نموده است وداع را، بدانید آخرت حرکت کرده پس به شما روی آورده و نمایان شده و خبر به در آمدن کرده است، بدانید به درستی که میدان تمرین امروز است و گاه مسابقه فردا و جایزه مسابقه بهشت، جایگاه بازنده دوزخ است، آیا کسی نیست که از خطایش، پیش از رسیدن روز مرگ توبه کند؟ آیا کسی نیست تا برای خویش، پیش از رسیدن روز فلاکت و تهیدستی اش کار کند؟ خدا ما و شما را از کسانی قرار دهد که از او می ترسند و پاداشش را امید دارند.
أَلا إِنَّ هذَا الْیوْمَ یوْمٌ جَعَلَهُ اللّهُ لَکمْ عِیداً، وَجَعَلَکمْ لَهُ أَهْلاً، فَاذْکرُوا اللّهَ یذْکرْکمْ، وَادْعُوهُ یسْتَجِبْ لَکمْ، وَأَدُّوا فِطْرَتَکمْ فَإِنَّها سُنَّةُ نَبِیکمْ، وَفَرِیضَةٌ واجِبَةٌ مِنْ رَبِّکمْ، فَلْیؤَدِّها کلُّ امْرِی مِنْکمْ عَنْ نَفْسِهِ وَعَنْ عِیالِهِ کلِّهِمْ، ذَکرِهِمْ وَأُنْثاهُمْ، وَصَغِیرِهِمْ وَکبِیرِهِمْ وَحُرِّهِمْ وَمَمْلُوکهِمْ؛ عَنْ کلِّ إِنْسانٍ مِنْهُمْ صاعاً مِنْ بُرٍّ، أَوْ صاعاً مِنْ تَمْرٍ، أَوْ صاعاً مِنْ شَعِیرٍ؛
بدانید، این روز، روزی است که خدا برای شما عید قرار داده و شما را سزاوار آن نموده، پس خدا را یاد کنید تا خدا شما را یاد کند، او را بخوانید تا شما را اجابت کند، زکات فطر خود را بپردازید که سنّت پیامبر شما و فریضه واجبی از پروردگار شماست، پس بپردازید فطریّه هر یک از شما از سوی خویش و همه نان خورانش، مرد و زنشان و کوچک و بزرگشان و آزاد و غیر آزادشان؛ از جانب هر انسانی از آنان نزدیک سه کیلو، از گندم یا خرما یا جو، خدا را در آنچه به شما واجب نموده و به آن امر فرموده؛
وَأَطِیعُوا اللّهَ فِیما فَرَضَ عَلَیکمْ وَأَمَرَکمْ بِهِ مِنْ إِقامِ الصَّلاةِ، وَإِیتآءِ الزَّکاةِ، وَحِجِّ الْبَیتِ، وَصَوْمِ شَهْرِ رَمَضانَ، وَالْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ، وَالنَّهْی عَنِ الْمُنْکرِ، وَالْإِحْسانِ إِلی نِسائِکمْ وَمَا مَلَکتْ أَیمانُکمْ، وَأَطِیعُوا اللّهَ فِیما نَهاکمْ عَنْهُ مِنْ قَذْفِ الْمُحْصَنَةِ، وَ إِتْیانِ الْفاحِشَةِ، وَشُرْبِ الْخَمْرِ، وَبَخْسِ الْمِکیالِ، وَنَقْصِ الْمِیزانِ، وَشَهادَةِ الزُّورِ، وَالْفِرارِ مِنَ الزَّحْفِ؛
اطاعت کنید که آن عبارت است از بپا داشتن نماز و پرداختن زکات و حجّ خانه خدا و روزه ماه رمضان و امر به معروف و نهی از منکر و نیکی کردن به زنان خود و زیردستانتان و خدا را اطاعت کنید در آنچه شما را از آن نهی فرموده است از تهمت زدن به پاکدامنان و ارتکاب زشتی و می گساری و کم کردن جنس پیمانه ای و کاستن ترازو و شهادت به ناحق و گریختن از جنگ؛
عَصَمَنَا اللّهُ وَ إِیاکمْ بِالتَّقْوی وَجَعَلَ الْآخِرَةَ خَیراً لَنا وَلَکمْ مِنَ الْأُولَی، إِنَّ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ وَأَبْلَغَ مَوْعِظَةِ الْمُتَّقِینَ کتابُ اللّهِ الْعَزِیزِ الْحَکیمِ، أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجِیمِ «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ اللّهُ الصَّمَدُ لَمْ یلِدْ وَلَمْ یولَدْ وَلَمْ یکنْ لَهُ کفُواً أَحَدٌ».
خدا ما و شما را به کمک تقوا حفظ کند و آخرت را برای ما و شما، بهتر از دنیا قرار دهد، به درستی که بهترین سخن و رساترین پند پرهیزگاران، کتاب خدای نیرومند حکیم است، پناه می برم به خدا از شیطان رانده شده، «به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی؛ بگو: حقیقت این است که خداوند، یگانۀ بی همتاست؛ خداوندی که [از همۀ موجودات] بی نیاز [و مرجع و ملجأ همۀ نیازمندان جهانِ هستی] است؛ چیزی را نزاده و زاییده نشده است و اَحدی [در ذات و صفات و افعال] همتا و مساوی او نیست».
سپس اندکی پس از فراغ از خطبه، مانند کسی که شتاب داشته باشد می نشیند، آنگاه برخاسته، خطبه دوم را می خواند و این همان خطبه ای است که حضرت امیرمؤمنان در روز جمعه، پس از نشستن و برخاستن از خطبه اوّل می خواندند و آن خطبه این است:
الْحَمْدُلِلّهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِینُهُ وَنُؤْمِنُ بِهِ وَنَتَوَکلُ عَلَیهِ، وَنَشْهَدُ أَنْ لَاإِلهَ إِلّا اللّهُ وَحْدَهُ لَاشَرِیک لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَمَغْفِرَتُهُ وَرِضْوانُهُ.
خدا را ستایش، او را می ستاییم و از او کمک می خواهیم و به او ایمان می آوریم و بر او توکل می کنیم، گواهی می دهیم که معبودی جز خدا نیست، یگانه است و شریکی برایش نیست و گواهی می دهیم که محمد بنده و فرستاده اوست، درود و سلام و آمرزش و رضوان خدا بر او و بر خاندانش باد.
اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبْدِک وَرَسُولِک وَنَبِیک صَلاةً نامِیةً زاکیةً تَرْفَعُ بِها دَرَجَتَهُ، وَتُبَینُ بِها فَضْلَهُ، وَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَبارِک عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ کما صَلَّیتَ وَبارَکتَ وَتَرَحَّمْتَ عَلَی إِبْراهِیمَ وَآلِ إِبْراهِیمَ إِنَّک حَمِیدٌ مَجِیدٌ؛
خدایا درود فرست بر محمد بنده و رسول و پیامبرت، درودی افزاینده و پاکیزه که درجه اش را به آن بالا بری و برتری اش را آشکار نمایی و درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد و برکت ده بر محمّد و خاندان محمّد، چنان که درود فرستادی و برکت دادی و رحم کردی بر ابراهیم و خاندان ابراهیم، به درستی که تو ستوده و بزرگواری؛
اللّهُمَّ عَذِّبْ کفَرَةَ أَهْلِ الْکتابِ الَّذِینَ یصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِک، وَیجْحَدُونَ آیاتِک، وَیکذِّبُونَ رُسُلَک. اللّهُمَّ خالِفْ بَینَ کلِمَتِهِمْ، وَأَلْقِ الرُّعْبَ فِی قُلُوبِهِمْ، وَأَنْزِلْ عَلَیهِمْ رِجْزَک وَنَقِمَتَک وَبَأْسَک الَّذِی لَاتَرُدُّهُ عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِینَ. اللّهُمَّ انْصُرْ جُیوشَ الْمُسْلِمِینَ وَسَرَایاهُمْ وَمُرابِطِیهِمْ فِی مَشارِقِ الْأَرْضِ وَمَغارِبِها إِنَّک عَلَی کلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ.
خدایا عذاب کن کافران اهل کتاب را، آنان که بندگانت را از راه تو باز می دارند و آیاتت را انکار می کنند و تکذیب می نمایند رسولانت را، خدایا در میانشان اختلاف کلمه قرار ده و در دل هایشان هراس انداز و فرود آور بر آنان عذاب و انتقام و شکنجه ات را، شکنجه ای که از مردم بدکار باز نگردانی. خدایا سپاهیان مسلمانان و گروه های آنان و مرزدارانشان را، در مشرق ها و مغرب های زمین یاری کن، به درستی که تو بر هر کاری توانایی.
اللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِماتِ. اللّهُمَّ اجْعَلِ التَّقْوی زادَهُمْ، وَالْإِیمانَ وَالْحِکمَةَ فِی قُلُوبِهِمْ، وَأَوْزِعْهُمْ أَنْ یشْکرُوا نِعْمَتَک الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیهِمْ وَأَنْ یوفُوا بِعَهْدِک الَّذِی عاهَدْتَهُمْ عَلَیهِ، إِلهَ الْحَقِّ وَخالِقَ الْخَلْقِ؛ اللّهُمَّ اغْفِرْ لِمَنْ تُوُفِّی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِماتِ وَ لِمَنْ هُوَ لاحِقٌ بِهِمْ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْهُمْ إِنَّک أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ؛
خدایا مردان و زنان مؤمن و مسلمان را بیامرز، خدایا تقوا را زادشان و ایمان و حکمت را در دل هایشان قرار ده و به آنان الهام فرما سپاسگزاری نعمتت را که به ایشان عنایت کردی و وفاداری به عهدت را که با آنان عهد کردی، ای معبود حق و آفریدگار خلق؛ خدایا بیامرز آنانی را که درگذشته اند از مردان و زنان مؤمن و مسلمان و هرکه پس از ایشان به آن ها ملحق می شود، به درستی که تو نیرومند و حکیمی؛
«إِنَّ اللّهَ یأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحسانِ وَإِیتاءِ ذِی الْقُرْبی، وَینْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکرِ وَالْبَغْی یعِظُکمْ لَعَلَّکمْ تَذَکرُونَ»، اذْکرُوا اللّهَ یذْکرْکمْ فَإِنَّهُ ذاکرٌ لِمَنْ ذَکرَهُ، وَاسْأَلُوا اللّهَ مِنْ رَحْمَتِهِ وَفَضْلِهِ فَإِنَّهُ لَایخِیبُ عَلَیهِ داعٍ دَعاهُ، «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَفِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنا عَذابَ النَّارِ».
«همانا خداوند به عدالت و نیکوکاری و انفاق به خویشاوندان فرمان می دهد و از هر کار زشت و ناپسندی و [هرگونه] تجاوز [از حدود خدا و حقوق مردم] نهی می کند، شما را اندرز می دهد تا متذکر [این مطلب] شوید [که فرمان و نهی خدا به مصلحت دنیا و آخرت شماست]»؛ خدا را یاد کنید تا یادتان کند، به درستی که او یاد کننده کسی است که یادش کند و از رحمت و احسان او بخواهید که ناامید نشود از او هیچ خواننده ای که او را بخواند، «پروردگارا! به ما در دنیا از هرگونه خیر [و خوبی] و در آخرت هم از هر نوع خیر [و ثواب] عطا کن و ما را از عذابِ آتش نگهدار».
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:نماز عید فطر
گوهر بعدی:روز بیست و پنجم ماه شوال
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
