در اینجا دو اذن دخول ذکر می شود:

اوّل:

شیخ کفعمی فرموده: چون خواستی به مسجد رسول خدا(صلی الله علیه وآله) یا یکی از مشاهد مشرفه ائمه(علیهم السلام) وارد شوی، بگو:

اللَّهُمَّ إِنِّی وَقَفْتُ عَلَی بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُیوتِ نَبِیک، صَلَوَاتُک عَلَیهِ وَ آلِهِ، وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ یدْخُلُوا إِلا بِإِذْنِهِ، فَقُلْتَ: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیوتَ النَّبِی إِلاّ أَنْ یؤْذَنَ لَکمْ»، اللَّهُمَّ إِنِّی أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِیفِ فِی غَیبَتِهِ، کمَا أَعْتَقِدُهَا فِی حَضْرَتِهِ، وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَک وَ خُلَفَاءَک عَلَیهِمُ السَّلامُ، أَحْیاءٌ عِنْدَک یرْزَقُونَ، یرَوْنَ مَقَامِی، وَ یسْمَعُونَ کلامِی، وَ یرُدُّونَ سَلامِی، وَ أَنَّک حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِی کلامَهُمْ، وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِی بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِهِمْ، وَ إِنِّی أَسْتَأْذِنُک یا رَبِّ أَوَّلا، وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَک صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ ثَانِیا، وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِیفَتَک الْإِمَامَ الْمَفْرُوضَ عَلَی طَاعَتُهُ، فُلانَ بْنَ فُلانٍ؛
خدایا بر دری از درهای خانه های پیامبرت (درود تو بر او و خاندانش) ایستاده ام، تو مردم را از اینکه بدون اجازه اش وارد شوند منع کرده ای، در قرآن فرمودی: «ای مؤمنان! به خانه های پیامبر وارد نشوید مگر این که به شما اجازه دهند». خدایا، من احترام صاحب این زیارتگاه شریف را در غایب بودنش باور دارم چنان که در حضورش و می دانم که رسولت و جانشینانت (درود بر آنان باد) همواره زنده اند و نزد تو روزی داده می شوند، محل ایستادنم را می بینند و سخنم را می شنوند و به سلامم پاسخ می دهند، ولی تو گوشم را از شنیدن کلامشان در پرده قرار داده ای و درب فهم مرا به چشیدن لذّت مناجاتشان بازکرده ای، من از تو ای پروردگارم، اجازه می خواهم اولاً و از پیامبرت اذن می خواهم ثانیاً و از خلیفه ات امامی که اطاعتش را بر من واجب کرده ای اجازه می خواهم؛

و به جای «فلان بن فلان» آن امامی را که می خواهی زیارت کنی و پدرش را نام ببر، مثلاً اگر زیارت «امام حسین(علیه السلام)» است بگو: «الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ(عَلَیْهِ السَّلامُ)» و اگر زیارت «امام رضا(علیه السلام)» است بگو: «عَلِیَّ بْنَ مُوسَی الرِّضا(عَلَیْهِ السَّلامُ)»؛ همچنین امامان دیگر.

سپس بگو:

وَ الْمَلائِکةَ الْمُوَکلِینَ، بِهَذِهِ الْبُقْعَةِ الْمُبَارَکةِ ثَالِثا، أَ أَدْخُلُ یا رَسُولَ اللَّهِ؟ أَ أَدْخُلُ یا حُجَّةَ اللَّهِ؟ أَ أَدْخُلُ یا مَلائِکةَ اللَّهِ الْمُقَرَّبِینَ، الْمُقِیمِینَ فِی هَذَا الْمَشْهَدِ؟ فَأْذَنْ لِی یا مَوْلای فِی الدُّخُولِ، أَفْضَلَ مَا أَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ أَوْلِیائِک، فَإِنْ لَمْ أَکنْ أَهْلا لِذَلِک، فَأَنْتَ أَهْلٌ لِذَلِک.
و فرشتگان گماشته شده به این بارگاه مبارک ثالثاً، آیا وارد شوم ای رسول خدا؟! آیا وارد شوم ای حجّت خدا؟ آیا وارد شوم ای فرشتگان مقرّب خدا که در این زیارتگاه اقامت دارید؟ پس مرا برای وارد شدن ای مولایم اجازه ده، به بهترین اجازه ای که به یکی از دوستانت داده ای، چنانچه من لایق آن اجازه نیستم ولی تو لایق آنی.

پس عتبه مبارکه را ببوس و وارد شو و بگو:

بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ، وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ، وَ عَلَی مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی، وَ تُبْ عَلَی، إِنَّک أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ.
به نام خدا و به خدا و در راه خدا و بر آیین رسول خدا (درود خدا بر او و خاندانش باد)، خدایا مرا بیامرز و به من رحم کن و توبه ام را بپذیر، زیرا تویی بسیار توبه پذیر مهربان.

دوم:

اذن دخولی است که علاّمه مجلسی(رحمة الله علیه) از نسخه ای قدیمی از نوشته های اصحاب برای ورود به سرداب مقدّس و بارگاه های نورانی ائمه(علیهم السلام) به این صورت نقل فرموده:

اللَّهُمَّ إِنَّ هَذِهِ بُقْعَةٌ طَهَّرْتَهَا، وَ عَقْوَةٌ شَرَّفْتَهَا، وَ مَعَالِمُ زَکیتَهَا، حَیثُ أَظْهَرْتَ فِیهَا أَدِلَّةَ التَّوْحِیدِ، وَ أَشْبَاحَ الْعَرْشِ الْمَجِیدِ، الَّذِینَ اصْطَفَیتَهُمْ مُلُوکاً لِحِفْظِ النِّظَامِ، وَ اخْتَرْتَهُمْ رُؤَسَاءَ لِجَمِیعِ الْأَنَامِ، وَ بَعَثْتَهُمْ لِقِیامِ الْقِسْطِ، فِی ابْتِدَاءِ الْوُجُودِ إِلَی یوْمِ الْقِیامَةِ، ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَیهِمْ بِاسْتِنَابَةِ أَنْبِیائِک، لِحِفْظِ شَرَائِعِک وَ أَحْکامِک، فَأَکمَلْتَ بِاسْتِخْلافِهِمْ رِسَالَةَ الْمُنْذِرِینَ، کمَا أَوْجَبْتَ رِئَاسَتَهُمْ فِی فِطَرِ الْمُکلَّفِینَ، فَسُبْحَانَک مِنْ إِلَهٍ مَا أَرْأَفَک، وَ لا إِلَهَ إِلّا أَنْتَ مِنْ مَلِک مَا أَعْدَلَک، حَیثُ طَابَقَ صُنْعُک مَا فَطَرْتَ عَلَیهِ الْعُقُولَ، وَ وَافَقَ حُکمُک مَا قَرَّرْتَهُ فِی الْمَعْقُولِ وَ الْمَنْقُولِ، فَلَک الْحَمْدُ عَلَی تَقْدِیرِک الْحَسَنِ الْجَمِیلِ، وَ لَک الشُّکرُ عَلَی قَضَائِک الْمُعَلَّلِ بِأَکمَلِ التَّعْلِیلِ؛
خدایا، این بقعه ای است که تو پاکش نمودی و محلی است که شرافتش دادی و نشانه هایی است که پاکیزه اش ساختی، به خاطر اینکه در آنجا آشکار کردی دلایل توحید و نمونه های عرش مجید را، آنان که به عنوان فرمانروا برگزیدی، برای حفظ نظام و انتخاب کردی برای ریاست بر انسان ها و برانگیختی برای قیام به عدالت، در آغاز هستی تا روز قیامت، سپس بر آنان به جانشینی پیامبرانت، برای حفظ قوانین و احکامت منّت نهادی و با خلافت از پیامبران رسالت بیم دهندگان را کامل ساختی، چنان که ریاستشان را در فطرت مکلّفین واجب کردی، پس منزّهی در عرصه معبودیت که چه اندازه مهربانی و معبودی جز تو نیست و در عرصه سلطنت که چقدر دادگری زیرا هماهنگی کرد رفتارت را با آنچه خردها را بر آن سرشتی و فرمانت هماهنگ آمد، آنچه را در امور عقلی و نقلی مقرّر نمودی، پس ستایش ویژۀ توست بر اندازه گیری نیکوی زیبایت و شکر توراست بر داوری ات که مستدل به کامل ترین دلیل هاست؛

فَسُبْحَانَ مَنْ لا یسْأَلُ عَنْ فَعْلِهِ، وَ لا ینَازَعُ فِی أَمْرِهِ، وَ سُبْحَانَ مَنْ کتَبَ عَلَی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ، قَبْلَ ابْتِدَاءِ خَلْقِهِ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَنَّ عَلَینَا بِحُکامٍ یقُومُونَ مَقَامَهُ، لَوْ کانَ حَاضِرا فِی الْمَکانِ، لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ، الَّذِی شَرَّفَنَا بِأَوْصِیاءَ، یحْفَظُونَ الشَّرَائِعَ فِی کلِّ الْأَزْمَانِ، وَ اللَّهُ أَکبَرُ الَّذِی أَظْهَرَهُمْ لَنَا بِمُعْجِزَاتٍ، یعْجِزُ عَنْهَا الثَّقَلانِ؛ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ، الَّذِی أَجْرَانَا عَلَی عَوَائِدِهِ الْجَمِیلَةِ، فِی الْأُمَمِ السَّالِفِینَ؛ اللَّهُمَّ فَلَک الْحَمْدُ وَ الثَّنَاءُ الْعَلِی، کمَا وَجَبَ لِوَجْهِک الْبَقَاءُ السَّرْمَدِی، وَ کمَا جَعَلْتَ نَبِینَا خَیرَ النَّبِیینَ، وَ مُلُوکنَا أَفْضَلَ الْمَخْلُوقِینَ، وَ اخْتَرْتَهُمْ عَلَی عِلْمٍ عَلَی الْعَالَمِینَ، وَفِّقْنَا لِلسَّعْی إِلَی أَبْوَابِهِمُ الْعَامِرَةِ، إِلَی یوْمِ الدِّینِ، وَ اجْعَلْ أَرْوَاحَنَا تَحِنُّ إِلَی مَوْطِئِ أَقْدَامِهِمْ؛
پس منزّه است آن که از کارش بازخواست نشود و با او در فرمانش منازعه و ستیز نشود، منزّه است آن که پیش از آغاز خلقش رحمت را بر خود واجب کرد و خدا را سپاس که به وجود زمامدارانی که جانشینان اویند، بر ما منت نهاد، اگر بر فرض محال در مکانی حاضر می بود و معبودی جز خدا نیست که ما را به جانشینانی که قوانینش را در همه زمان ها حفظ کنند برتری داد و خدا بزرگ تر از آن است که وصف شود که آنان را برای ما به وسیله معجزاتی نمایاند، معجزاتی که جن و انس از آوردنش ناتوان اند، هیچ نیرو و توان نیست جز به خدای بلندمرتبۀ بزرگ که نعمت های زیبایش در ملّت های گذشته را برای ما نیز مقرّر داشت. خدایا سپاس و ثنای برتر، ویژۀ توست، چنان که بر ذات ابدی بی نهایتت واجب آمد و همچنان که قرار دادی پیامبر ما را بهترین پیامبران و امامانمان را برترین آفریده ها و برگزیدی آنان را از روی دانش، بر همۀ جهانیان، ما را تا روز قیامت به شتافتن به درگاه آبادشان موفق بدار و ارواح ما را چنان قرار ده که عاشقانه به سوی روش و منش ایشان بگراید؛

وَ نُفُوسَنَا تَهْوِی النَّظَرَ إِلَی مَجَالِسِهِمْ وَ عَرَصَاتِهِمْ، حَتَّی کأَنَّنَا نُخَاطِبُهُمْ فِی حُضُورِ أَشْخَاصِهِمْ، فَصَلَّی اللَّهُ عَلَیهِمْ مِنْ سَادَةٍ غَائِبِینَ، وَ مِنْ سُلالَةٍ طَاهِرِینِ، وَ مِنْ أَئِمَّةٍ مَعْصُومِینَ؛ اللَّهُمَّ فَأْذَنْ لَنَا بِدُخُولِ هَذِهِ الْعَرَصَاتِ، الَّتِی اسْتَعْبَدْتَ بِزِیارَتِهَا أَهْلَ الْأَرَضِینَ وَ السَّمَاوَاتِ، وَ أَرْسِلْ دُمُوعَنَا بِخُشُوعِ الْمَهَابَةِ، وَ ذَلِّلْ جَوَارِحَنَا بِذُلِّ الْعُبُودِیةِ، وَ فَرْضِ الطَّاعَةِ حَتَّی نُقِرَّ بِمَا یجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصَافِ، وَ نَعْتَرِفَ بِأَنَّهُمْ شُفَعَاءُ الْخَلائِقِ، إِذَا نُصِبَتِ الْمَوَازِینُ فِی یوْمِ الْأَعْرَافِ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ سَلامٌ عَلَی عِبَادِهِ الَّذِینَ اصْطَفَی، مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ.
و جان های ما را به صورتی [قرار ده] که نظر به مجالسشان و آستانشان را دوست داشته باشد، تا آنجا که گویی در حضور خودشان با آنان به سخن برخاسته ایم، پس درود خدا بر ایشان، آن آقایان غایب از نظر و آن پاک نژادان و آن امامان معصوم. خدایا به ما اجازه ورود بده به این آستان هایی که اهل زمین ها و آسمان ها را به وسیله زیارتشان به عبادت واداشتی و اشکمان را با فروتنی آمیخته به احترام جاری کن و اعضایمان را با فروتنی بندگی و وجوب طاعت افتاده گردان تا به اوصافی که برای ایشان حتم کرده ای اقرار کنیم و اعتراف نماییم به اینکه ایشان در روز اعراف، زمانی که ترازوها نصب می شود، شفیعان خلایق اند، ستایش ویژۀ خداست و سلام بر بندگان برگزیده اش محمّد و اهل بیت پاکش.

پس عتبه را ببوس و وارد شو، درحالی که خاکسار و گریان باشی، به درستی که این جملات اجازه ورود به حریم ایشان است، درود خدا بر همه آنان.