هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به یار و عشق الهی است. شاعر از جدایی، شکست در عشق، و بی‌قراری خود سخن می‌گوید و از روزگار شکایت دارد. او با تصاویر زیبا مانند ابر گریه‌آلود و آبگینه شکسته، احساسات خود را به تصویر می‌کشد و در نهایت، خود را به یار و تقدیر الهی می‌سپارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق عرفانی و احساسی است که برای درک کامل، نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند شکست عشقی و تسلیم در برابر تقدیر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۸۱

من از میانه برون، یار در کنار مرا
حجاب عشق چه شد، پرده ای بیار مرا

غرور صف شکنی داشتم، چه دانستم
شکست می دهد این گونه یک سوار مرا

فروگرفته ز بس جوش گریه ام بی تو
برآمد ابر ز دامن چو کوهسار مرا

چه سود چوب گل ای دوستان که شور جنون
ز هر بهار فزون است این بهار مرا

ز پاره های دل از بس پر است، پنداری
که آبگینه شکسته ست در کنار مرا

خوشم که کرد به مستی زمانه مشهورم
نیم غلام که خوانند هوشیار مرا

چو رفتم، آمدنم نیست، آفتاب نیم
فغان که خوب ندانسته روزگار مرا

نمی خورم غم خود تا غم تو هست ای دوست
سر تو باد سلامت، به خود چه کار مرا

سپرده ام به تو خود را، تو هم پس از مردن
به خاک رهگذر خویشتن سپار مرا

چو خاک گرچه ندارد وجود من قدری
برای کوری دشمن نگاه دار مرا

کسی ز گمشدگان غیر من سلیم نماند
زمانه داشت ز عنقا به یادگار مرا
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.