چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید
به جای سرمه به چشمم خط غبار کشید

چه سادگی ست که خال لب تو آخر کار
به گرد خویش چو هندو ز خط حصار کشید

به رهروان جهان ترک آشنایی کرد
ز بس که خضر به راه من انتظار کشید

صبا ز حرف خزان خوش لطیفه ای انگیخت
که گفت با گل و بر گوش شاخسار کشید

ز شغل عشق، خلاصی ندارم ای منصور
مجال کو که توانم سری به دار کشید

سلیم از خط او شورش من افزون شد
جنون زیاده شود چون به نوبهار کشید