قدم برون نگذارم ز آستانه ی خویش
چو آینه همه عمرم چراغ خانه ی خویش

به کار خویش کنم ناله، گو کسی مشنو
کمان کشیده ام، اما خودم نشانه ی خویش

چو مرغ باش در آیین عافیت طلبی
که وقت شام چو شد، می رود به خانه ی خویش

چگونه سر زند از دل نوای آزادی
مرا که حلقه ی دام است آشیانه ی خویش

به دست خویش کن اصلاح خود، که مغروران
به موی خود نگذارند غیر شانه ی خویش

چه فرق از وطن و غربت، این چنین که منم
چو عکس آینه، دایم غریب خانه ی خویش

به زیر چرخ، ترقی سلیم ممکن نیست
در آسیا نتوان سبز کرد دانه ی خویش

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir