گلی دارم ز رنگ و بو برهنه
سهی سروی چو آب جو برهنه

ز هندوزادگان طفلی که باشد
دوان چون شعله بر هر سو برهنه

چو حرف دوستان سبز ملیحی
ولی چون طعنه ی بدگو برهنه

چو شاخ سوسنش اندام عریان
چو ساق سنبلش بازو برهنه

به صد پرده نهان از شرم او گل
چو آیینه ولی خود، رو برهنه

چو جوگی، شعله ی آتش نشسته
به خاکستر ز عشق او برهنه

ز آب جلوه اش تا بگذرد کبک
دو پا را کرده تا زانو برهنه

سلیم از دل برون کن خار حسرت
که آمد یار و پای او برهنه