سرورا! بحر کفا! ای که ز خاک در تو
هر غباری سوی خورشید برد عشق بلند

به سخا تا کف جود تو درافشان گردید
ابر خود را ز حسد برد و به دریا افکند

گردد امید ز کم لطفی تو بیش مرا
می شود سایه ز کوتاهی خورشید بلند