پیش رخت مراست دل داغ داغ بند
پروانه را بس است فروغ چراغ بند

از یاری نسیم سحر عطسه ریز شد
تا صبح بود غنچهٔ گل را دماغ بند

از دست در چمن نگذارم پیاله را
گویی چو نرگسم شده در کف ایاغ بند

آزاد کردهٔ غم عشقست خاطرم
باشد مرا ز شغل محبت فراغ بند

جویا روم به سیر چمن همره نسیم
گر باغبان نهاده به درهای باغ بند