به تماشای تو بشفت بهار نگهم
ریخت گل روی تو در جیب و کنار نگهم

بی تو از دیدهٔ تر تا سر مژگان نرسد
بسکه افتد گره از اشک به تار نگهم

چشم بد دور، به سامان ز جمالش برگشت
صد چمن بوی گل افشاند غبار نگهم

گشادی در چمن تا کاکل از هم
پریشان گشت سنبل چون گل از هم

ز بس دادم رواج آزادگی را
ز بار رنگ می پاشد گل از هم

«جویای تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir