در خاک و خونم از غم چون لاله داغ بردل
دستم بگیر پایم بر آر از گل

خالت میان ابرو هندوی مست کرده
دستی بدوش ترکی از هر طرف حمایل

سرو تو میخرامد چون لعبت بهشتی
وز سدره شاخ طوبی در سجده تو مایل

شیرین کجا که یوسف در خواب هم نبیند
آن حسن و آن لطافت آن شکل و آنشمایل

آن کز بتان بلا شد حسن است یا ملاحت
وان هردو معنی آمد بر صورت تو شامل

در اشک من نگنجد کشتی نوح ای مه
طوفان گریه ام بین در سینه ساز منزل

بی خال تو چو موران در خاک هم نگنجم
کز خرمن حیاتم یکدانه نیست حاصل

ای آب زندگانی ما را دمیست باقی
زنهار تا توانی از ما مباش غافل

شوقم چو پرده در شد عیبم مکن بمستی
ای جرم پوش دامن بر عیب ما فروهل

هوشم ربود چشمت ترسم نگیردم دست
قاضی قضات عالم سرچشمه فضایل

رکن سعادت و دین مسعود آنکه گویی
کز غایت سعادت اقبال ازوست مقبل

سر سبزیی ز باغش فیروزی اکابر
در یوزه یی ز فضلش مجموعه افاضل

از هشت خلد بروی حور و قصور ظاهر
با آنکه در میان نه پرده است حایل

طرح بنای قدرش دست قدرت افکند
آنجا اساس کعبه گرد آمد از فواصل

چندان نکرد لیلی رحمت باشک مجنون
کش ساربان دیده در آب راند محمل

از سنگ کودکانم دیوانه در ره تو
مجنون که شد بصحرا دیوانه ایست عاقل

در مکتب علومش چرخ است ساده لوحی
خیل ملک چو طفلان خوانند رب سهل

او چون مگس مقید در شهد لعل شیرین
وارستگی چه جویی دست از حیات بگسل

با اشتران خیلش در روز عرض شوکت
نه چرخ و طمطراقش یک چنبر جلاجل

گر لنگری ز حملش با موج فتنه نبود
کی نوح ز آب طوفان کشتی برد بساحل

گر آتشی زخشمش بر ابروی مه افتد
از دود دل بر ارد هر ژاله رنگ فلفل

در نخل موم گیتی صد مسیله است پنهان
خورشید فهم تیزش حل سازد این مسایل

صد ساله دخل عالم یکروزه خرج خوانش
باقی ز فضل و رحمت بر کاینات فاضل

بس کز خواص جودش دارد اثر طبایع
چون ابر گوهر افشان مشرف شدست مدخل

ای از جمال رویت آرایش مجالس
وی از کمال خلقت آسایش محافل

زان حلقه ها که کردی در گوش ظالمانرا
زنجیر عدل بسته نو شیروان عادل

بی مهر خاتم تو صد بار مهر گردون
مه را سجل دریده کاین حجتی است باطل

خط تو بر سفیدی نورست و دست موسی
کلک تو در سیاهی هاروت و چاه بابل

چوبک زن سرایت بر پاسبان گردون
در مهر چرخ خرواند یا ایها المزمل

نوریست در دو محمل انسان عین با تو
احول دو دیده بیند این را دو بود محمل

چون خشم تو بجنبد چون فرش گل نلرزد
کافتد بلرزه ماهی در آب از آن زلازل

تا از سموم قهرت خصم تو شربتی خورد
پیوند استخوانش وارست از مفاصل

در زحمتیست خصمت جانش چو رشته در خار
کز وی گسسته دق کرده علت سل

مرغی که آشیانش بام تو شد هما شد
سلطان وقت گردد بر هر که افکند ظل

زر پاش آنچنان شد دستت که همچو قارون
پایش بگل فروشد از بار سیم سایل

در طور همت توصد مشعل است روشن
و انجا درختایمن جو بیست زان مشاعل

باز این غزلسرایی بشنو ز مزغ کلکم
کز شوق او بر آید فریاد از عنادل

ای بسته لب بعاشق مشکلتر از در دل
حرفی بگو و بگشا در یکنفس دو مشکل

تا سوی گشت باغت ساغر شود وسیله
انگیخت لاله در سنگ در راه تو وسایل

عشرت بگلستان کن از جام لاله و می
وز شاخ ارغوان زن برسیخ مرغ بسمل

بستان ز سبزه و گل دیبای رومی افکند
کز سنبل و بفشه آمد ز چین قوافل

بادش دلیل عیسی کو مرده زنده سازد
نخلش گواه مریم کز باد گشت حامل

در سایه درختان گل گل فتاره خورشید
چون شامی و عراقی طرحی نهرمنداخل

گر صد دلیل خوبی گوید نسیم بر گل
در مبحث جمالت نسخ است این دلایل

دیوانه وار چون من سرو از پیت دویدی
گر پای او نبودی از آب دز سلاسل

در راه عشقبازی صد مرحله است ایدل
در کعبه مراد آی بگذر ازین مراحل

ای آفتاب چون مه آسان نرفتم این ره
تافرق سود پایم در قطع این منازل

مهجز نماست اهلی در شعر و از کمالش
نازل مبین که دوری این آیتی است نازل

او مرغ گلشنی شد کز آفتاب رحمت
در سایه کمالش صد ناقص است کامل

تادر بنای گیتی آب بقاست باقی
تا برمدار گردون حکم قضاست عامل

از ابر رحمت تو گیتی مباد خالی
در شغل خدمت تو گردون مباد عاطل