بر رخ کمند زلف معنبر نهاده یی
این دام فتنه چیست که دیگر نهاده یی

لب را گزیده یی و ازین شیوه ملیح
داغی غریب بر دل شکر نهاده یی

در سنگ سیم باشد و در نافه مشک لیک
تو شوخ رسم غیر، مکرر نهاده یی

در مشک نافه از گره زلف بسته یی
در سیم سنگی از دل کافر نهاده یی

پای تو همچو گل زده از شبنم آبله
هر گه که پا ببرگ گل تر نهاده یی

غافل مشو چو بر دل گرمم گذر کنی
آهسته رو که پای بر اخگر نهاده یی

زان خط که تیغ زد چو کبوتر دلم طپید
کز لب خطی بخون کبوتر نهاده یی

باری مشو چو باد گریزان تو از جفا
بار چو کوه بر تن لاغر نهاده یی

با من چو بر در توسگان سر نمی نهند
باور کجا کنم که بمن سر نهاده یی

رسم تو نیست ترک جفا گویی اینطریق
از رسم عدل خسرو کشور نهاده یی

یعقوب خان که حامل عرشش ز قدر گفت
ای آنکه پا ز عرش فراتر نهاده یی

معراج قدر خطبه ز جاه تو یافت زان
کش نردبان ز پایه منبر نهاده یی

پوشیده از تو چیست؟ که با صورت قضا
آیینه ضمیر برابر نهاده یی

ای روزگار روشنی از نور رای اوست
بیهوده تهمتی به مه و خور نهاده یی

ای آفتاب عهد تو آنی که روز رزم
زین ظفر بپشت غضنفر نهاده یی

هر سکه یی که نیست مزین بنام تو
داغی است آن که بر جگر زر نهاده یی

در بر رخ تو دست ولایت گشاده است
گر روی فتح بر در خیبر نهاده یی

صد بار بیش از سر خاقان به نیزه تاج
افکنده یی و بر سر قیصر نهاده یی

تیغ تو شربتی است ز بهر هلاک خصم
کالماس ریزه هاش ز جوهر نهاده یی

بر فرق هر که تیغ زدی تا میان جان
فرقی میانه همچو دو پیکر نهاده یی

آن داوری، که زخم ستمدیده مرهمش
از مغز استخوان ستمگر نهاده یی

زان کعبه شد درت که اساسش خلیل وار
بهر رواج دین پیمبر نهاده یی

کی در بنای دولتت آید خلل که تو
بنیاد بر طریقه حیدر نهاده یی

زان می زدست کس نستانی که از نخست
دستی بدست ساقی کوثر نهاده یی

کس چون خورد بدور تو می کز شراب لعل
مهر عقیق بر لب ساغر نهاده یی

ملک آن تست زانکه بهشیاری از قدح
لب بر گرفته بر لب خنجر نهاده یی

خورشید عالمی تو و جمشید سلطنت
کایین سروری همه در خور نهاده یی

یاجوج فتنه چیست که تو از اساس دهر
در راه ملک سد سکندر نهاده یی

دریا تهی کفیست تو از ابر جود خود
چون ژاله در کفش همه گوهر نهاده یی

دارد قرار کشتی عالم فراز آب
تا پا درین محیط بلنگر نهاده یی

در سال قحط روز و شب از قاف تا بقاف
خوان کرم چو رزق مقدر نهاده یی

صاحب هنر قبول تو یا بد نه لاله وار
هرخس که هست بر سرش افسر نهاده یی

آه حسود سرد چنان کرده یی کز آن
تب لرزه در نهاد سمندر نهاده یی

اهلی که داغ بندگیش کرده یی زلطف
این داغ دولتش پی زیور نهاده یی

بلبل شدست طبعش از آنرو که همچو گل
گوش رضا بسوی سخنور نهاده یی

ملک تو لایزال بود کز ثبات عهد
سدی براه فتنه محشر نهاده یی