مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند
که چشم روشنم از دود داغ تاریک است

چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن
ولی چه سود که پای چراغ تاریک است

اهل فضلند تیره روز و ضعیف
پای طاوس زشت و باریک است

پر طاوس را چراغ بسی است
لیک پای چراغ تاریک است