ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی
اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

بخدایی که مرا گنج معانی داده ست
که بسرمایه کس همت من نیست حسود

لیکنم دیده و دل جان سخن می طلبد
چکنم صورت بیجان دلم از کف نربود

گر تو نقشی بنمایی که دل از کف ببرد
کافرم گر نکنم پیش تو صد بار سجود