گم کرده ایم راه و ندانیم پیشگاه
زان سو ترک رویم، کزان سو ترست راه

شب تا سحر ز گریه ما هیچ کس نخفت
تا روی دل فروز تو دیدیم صبح گاه

مستان جام عشق تو بودند جان و دل
پیش از بنای مدرسه و رسم خانقاه

خواهی که قرب یابی در حضرت وصال
از مابغیر حضرت ما مقصدی مخواه

جانم بسوخت ز آتش حسرت که آن صنم
بر بیدلان گذشت و نکرد این طرف نگاه

دی می گذشت، جمله جهان پر نفیر شد
از سوز عشق، بس که برآمد فغان و آه

بر جان قاسمی نظری کن، ز راه لطف
زان پیشتر که آینه دل شود سیاه