بود زنگی زاده ای، بی دین و داد
غول غفلت داده عمرش را بباد

داشت در خم چند من دوشاب درد
از قضا موشی در آن افتاد و مرد

موش را بگرفت و بیرون کرد زود
موش میشوم،از حریصی مرده بود

نزد قاضی رفت زنگی با ملال
موش را بنمود و گفت از سؤ حال

کرد بر دوشاب او حکم حرام
مرد قاضی در میان خاص وعام

این سخن بشنید زنگی سقط
گفت قاضی راکه:بس کردی غلط

من چشیدم،بود شیرینم بکام
چون بود شیرین،چرا باشد حرام؟

گر شدی دوشاب من تلخ،آنگهی
من حرامش گفتمی بی شبهه ای

بود طبع زنگی وارون پلید
لاجرم در تلخ و شیرین عکس دید

ای چو روی زنگیان رویت سیاه
تلخت آید طاعت و شیرین گناه

نفس را باطل بود شیرین بکام
تلخ باشد حق، ولی بر طبع عام

چونکه رنجورند و صفرایی مزاج
یابد از شکر دهانشان طعم زاج

جمله دل بیمار دنیا سر بسر
زرد روی،از آرزوی سیم و زر

ای بدام لذت دنیا اسیر
همچو موش از حرص شیرینی ممیر

طاعت حق،گرچه تلخ آید ترا
داروی تلخست دردت را دوا

تلخ دارو نافع آید عاقبت
خسته را بخشد شفا و عاقبت

گر مدامش خیره خوانی،بی خلاف
مدح گوید نفس شومت از گزاف

دوستش گیری و پنداری که راست
هست قولش باطل و کذب و ریاست

مرد حق گوی،از برای درد دین
گر کند منعت ز کبر و کفر وکین

دشمنش گیری بجان و دل همی
ای تو کمتر در جهان از هر کمی

گر بنام نیک مشهوری،خطاست
رنج جان را درد بدنامی دواست