گل گل شکفتی از می و افروختی مرا
افروختی ز باده چها سوختی مرا

نه مست و نه خمار نه هجران و نه وصال
حیرت گدازدم که چرا سوختی مرا

باج ظرافت از همه گلرخان بگیر
آتش زدی چمن چمن افروختی مرا

هم جبهه بهارم و هم سجده خزان
این شیوه ها برای چه آموختی مرا

داد از ستم ظریفی بیداد داد داد!
آتش به دیگری زدی و سوختی مرا

من سینه صاف و چرخ ستمگر کجا برم
این ناله ها که در جگر اندوختی مرا

غیری نبود غیر من و تو به جان تو
در مکتبی که درس دل آموختی مرا

درآتش ار گداخته گردم به یاد تو
باور مکن هنوز که واسوختی مرا

از خجلت شکایت و شکرش کجا روم
پیدا نه حاصلی که تو اندوختی مرا

آتش سلم خرند ز خاکسترم هنوز
از شوخیی که روز ازل سوختی مرا

«اسیر شهرستانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir