شوق روزی که پی چاک گریبان می گشت
عمرها بود که مجنون تو عریان می گشت

یاد معماری مجنون که ز خاکستر دل
رنگ هر خانه که می ریخت بیابان می گشت

گردش چشم تو روزی که شکارم می کرد
تا چها در دلت ای زود پشیمان می گشت

ناله را با نفس سوخته بنواخته بود
که نیستان چقدر بی سر و سامان می گشت