در دل خیال چشمش مست است و خواب دارد
دانسته عشق ما را بی اضطراب دارد

کی شرم می گذارد او را به صحبت من
تنها اگر نشیند از خود حجاب دارد

با دل کسی چه سازد وصل و شکیب تا کی
دیوانه ای به تمکین ما را کباب دارد

رخش ستم سواری چوگان گرفته برکف
این است گوی و میدان هر کس که تاب دارد

عشق اسیر دل را جام جهان نما کرد
صبح اینقدر سعادت از آفتاب دارد