دلیل بادیه دیوانگی بس است مرا
همین نشانه فرزانگی بس است مرا

ز خویشتن به دیار جنون گریزانم
که آشنایی بیگانگی بس است مرا

کجاست غم که کشد رخت من به کوی جنون
به عقل نسبت همخانگی بس است مرا