از شراب وصل او مستم دگر
وز غم بیهوده وارستم دگر

تا چو سرو از پیش ما برخاستی
با غم روی بنشستم دگر

تا گشادی طرّه ی زلف سیاه
جان و دل در کار تو بستم دگر

گفتم از دامت برون آیم به صبر
کرده ای از زلف پا بستم دگر