بدیدند مه، ساقیا می چه داری
که آمد گه عشرت و میگساری

بکردیم سی روز آن میهمان را
بانواع خدمت بسی جان سپاری

سبک دل شدیم از فراقش بیا تا
گران ساغری چند بر من شماری

ز رشگ وشاقان خسرو مه نو
رخ افروز چون لعبت قندهاری

بدین نقره خنگ فلک می نماید
به نظارگان لعب چابک سواری

ز چوگان خسرو حسد برد از آن شد
بدین زردی و خشکی و این نزاری

ازین قلعه قلعی هفت طارم
چو از لشکر شب هوا گشت تاری

مسیح آمد و روح قدسی خدمت
رکابش گرفته به فرمان باری

ز جنات فردوس اطباق رحمت
بیاورد با او خضر کرده یاری

خضر جام جمشید پر آب حیوان
فرستاد بر عادت دوستداری

که تا شه کند نوش و جاوید ماند
چو در وقت افطار سازد نهاری

قزل ارسلان خسرو ملک پرور
که شد ختم بر نام او شهریاری