ای فرشته صفتی کز سر تعظیم و جلال
زیر ران شدست ابلق شام و سحرت

معنی بکر به دور تو چو نی سر بفراشت
از چه از همدمی لفظ خوش چون شکرت؟

بر سر آمد ز جهان ذات تو چون موی و مباد
که برد تا به ابد حادثه مویی ز سرت

بگسلد کفه و شاهین ترازوی فلک
گر بسنجند بدان کفه و شاهین هنرت

ای سکندر صفتی ملک سخن را که ببرد
چشمه حضر حیات ابد از خاک درت

عذر بپذیر ز من بنده که مرغ سخنم
بر سر سدره نشست از مدد بال و پرت

زانکه آورده ام از سردی و ناموزونی
دو سه گونه خورش نامتناسب به برت

آن یکی در خور ریش پدرم و آن دیگر
خایه و آنچه بد اندر شکم او پدرت

«مجیرالدین بیلقانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir