مرا دل نه و دردهای دلی
که عاجز شدستم ز درمان خویش

ندانم من خسته آن کیم؟
که باری نیم بی گمان آن خویش

تن و جان خود می خورم در عنا
چو شمعم همه ساله مهمان خویش