هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی و مدحی است که در آن شاعر از عظمت و بزرگی معشوق یا ممدوح سخن می‌گوید و خود را در خدمت او می‌داند. او از فضایل و کمالات معشوق تمجید کرده و خود را شایسته‌ی ستایش او می‌داند. همچنین، شاعر به رابطه‌ی خاص خود با معشوق اشاره می‌کند و از لطف و عنایت او سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی پیچیده است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار خواهد بود. همچنین، استفاده از اصطلاحات و استعارات ادبی قدیمی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۶۱

خسروا! بر بساط خدمت تست
قدم طبع آسمان سایم

چون وطن بر ستانه تو کنم
سر چرخ برین سزد جایم

شکر یزدان که عقد مدحت تست
گوهر نظم عالم آرایم

پهن بگشای چشم ونقد ببین
تا کیم من چه نقد را شایم؟

از تو در سایه همای آمد
طوطی خاطر شکر خایم

فلکم نی گزاف میرانم
عالمم نی به هرزه می لایم

تو بهاری و من چمن چه شود؟
گر مطرز کنی سر و پایم

چونکه شایسته خزانه تست
هر گهر کز ضمیر پیرایم

تو هم از جنس اصطناع و صداع
آنچه بنمودنی است بنمایم

باسخای تو دی همی گفتم
که به تقدیر می کند رایم

آنکه دفع خزان بارد را
در حریم لباچه آرایم

گفت سهل است من به نیمچه ای
زینت و جاه تو بیفزایم

گفتمش در مصاف دشمن و دوست
چون علم نیمه ای میارایم

نیمه را نیمگان فرو آیند
من تمامم تمام فرمایم

باغبان بهشت مدح تو باد
وهم چالاک سحر پیمایم
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.