هوش مصنوعی:
متن بالا یک شعر کلاسیک فارسی است که به نوشیدن شراب در باغ‌های خوشبو و تسکین دردهای عاشقانه با می‌نوشی اشاره دارد. شاعر از معشوق می‌خواهد که جام باده را بردارد و دل‌های شکسته را با آن التیام بخشد. همچنین، از زیبایی و ملاحت معشوق و لذت نوشیدن شراب سخن می‌گوید.
رده سنی:
18+
این شعر به دلیل اشاره به مصرف شراب و مفاهیم عاشقانه‌ای که ممکن است برای مخاطبان جوان نامناسب باشد، برای افراد بالای 18 سال توصیه می‌شود.
شمارهٔ ۲۱
اشرب مع الندامی فی روضة الخزامی
فالصبح قد تبدی والریح قد تنسم
ای دلربای ساده برگیر جام باده
دل خستگان غم را از باده ساز مرهم
یا معدن الملاحه الراح منک راحه
سلم الی کأسا من راحتیک و اسلم
بی می مجیر! تا کی می ده که تا خورد می
در بزم ارسلان شه مالک رقاب اعظم
فالصبح قد تبدی والریح قد تنسم
ای دلربای ساده برگیر جام باده
دل خستگان غم را از باده ساز مرهم
یا معدن الملاحه الراح منک راحه
سلم الی کأسا من راحتیک و اسلم
بی می مجیر! تا کی می ده که تا خورد می
در بزم ارسلان شه مالک رقاب اعظم
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
