هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، تغییرات طبیعت و حالات مختلف آن را توصیف می‌کند. او از عناصری مانند کوه، دشت، برف، ابر و رنگ‌های مختلف برای خلق تصاویر شاعرانه استفاده کرده است. همچنین، در بخشی از متن به مفاهیمی مانند دوستی، دشمنی و جنگ اشاره می‌شود. در پایان، شاعر به ستایش شخصی به نام «میر ستوده بوالحسن» می‌پردازد و برای او آرزوی موفقیت و سربلندی می‌کند.
رده سنی:
15+
این متن به دلیل استفاده از زبان ادبی و استعاره‌های پیچیده، برای مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب است. درک کامل معانی و زیبایی‌های آن نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.
شمارهٔ ۱۰۵ - در مدح ابوالحسن علی لشگری
کافور بار شد فلک و کوه سیمرنگ
وز کوه کرد روی سوی دشت غرم و رنگ
کهسار سیمرنگ شد و چرخ سیمگون
آبی زریر گون شده باده عقیق رنگ
چرخ کبود مانده برو ابر جای جای
چون پر ز دوده آینه بر جای جای زنگ
از برف کوهسار شده پر سپاه روم
وز زاغ مرغزار شده پر سپاه زنگ
چون روی دوستان ملک گشت سرخ سیب
چون روی دشمنانش شده زرد با درنگ
میر ستوده بوالحسن آن آفتاب جود
شاه نبرد لشگری آن آفتاب جنگ
بادش همیشه دولت یار و نشاط جفت
بادش همیشه روی بیار و قدح بچنگ
وز کوه کرد روی سوی دشت غرم و رنگ
کهسار سیمرنگ شد و چرخ سیمگون
آبی زریر گون شده باده عقیق رنگ
چرخ کبود مانده برو ابر جای جای
چون پر ز دوده آینه بر جای جای زنگ
از برف کوهسار شده پر سپاه روم
وز زاغ مرغزار شده پر سپاه زنگ
چون روی دوستان ملک گشت سرخ سیب
چون روی دشمنانش شده زرد با درنگ
میر ستوده بوالحسن آن آفتاب جود
شاه نبرد لشگری آن آفتاب جنگ
بادش همیشه دولت یار و نشاط جفت
بادش همیشه روی بیار و قدح بچنگ
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۴ - در مدح شمس الدین و ابوالمعالی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۶ - در مدح میر ابوالهیجا منوچهر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
