هوش مصنوعی: این متن شعری است که به توصیف زیبایی‌های طبیعت در فصل بهار و ارتباط آن با مفاهیم عرفانی و فلسفی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند گل‌ها، باد صبا، و جلوه‌های طبیعت برای بیان مفاهیمی مانند کرم الهی، تقدیر، و رابطه‌ی انسان با جهان استفاده می‌کند. در پایان، شاعر اشاره می‌کند که غم و دردی که از دوست (خدا) می‌آید، بهتر از شادی‌های دیگر است.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.

شمارهٔ ۷۰

نوبت خرمی بستان است
عهد سرو و سمن و ریحان است

نرگس از خواب مگر دیده گشود
که بر آن ژاله گلاب افشان است

با صبا نفخه ای از زلف نگار
یا شمیمی ز نگارستان است

شاد زی شاد کز ابر کرمت
دهر گلزار و جهان بستان است

فارغ از حادثه ی دوران باش
که نگهبان تو خود دوران است

کرم عام تو عامیست بخلق
که شهورش همگی نیسان است

تو بنخجیر شتابان و قضا
از پی خصم تو در میدان است

تو بگلزار خرامان و قدر
نایب حکم تو در دیوان است

غم که از دوست بود به ز نشاط
درد کز دوست بود درمان است
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.