وقت من خوش که اگر کوه و اگر صحرا بود
بی وجودت نتوانم که دمی تنها بود

خاک ری خاصه شمیران که در آن موکب شاه
نزهت افزای بهشتی ست که در دنیا بود

آسمان گو دگر اینسان بتمتع مخرام
همه دانند قمر را نه بدان سیما بود

بوستان گو دگر اینگونه رعونت مفروش
همه دانند صنوبر نه بدان بالا بود