۲۱۰ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۸

دلم از نکهت بادی که ز بغداد آید
گرچه در آتش غم سوخته شد شاد آید

بر ره باد ز شب تا به سحر منتظرم
تا کی از جانب بغداد دگر باد آید

راست چون چنگ که در صبح خورد باد بدو
هر رگی زین تن نالنده به فریاد آید

آب این دیده درپاش بود بارانش
اگر ابری ز سپاهان سوی بغداد آید

خوشتر آید دل ما را دم باد و دم صبح
از پیام لب شیرین که به فرهاد آید

خاصه کز نور رخ آن و دم این ما را
لطف دست و دل دستور جهان یاد آید

آن عطانام عطابخش خطاپوش که کان
همچو دریا ز دل و دستش بر باد آید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.