راهب که ز داغ رحلت او
خونابه ز چشم دوستان رفت

پرواز گرفت مرغ روحش
زین باغ بروضه جنان رفت

رفت و زغمش فغان احباب
هر دم ز زمین بر آسمان رفت

هرچند زبان آتشین داشت
زین بزم بگویمت چسان رفت

گردید ز سرد مهری دهر
خاموش چو شمع از میان رفت

آخر دیدی چگونه زین باغ
آن طایر طوبی آشیان رفت

گردید ز نغمهای دلکش
خاموش و زجرگ بلبلان رفت

مشتاق برای سال فوتش
تاریخ طلب بهر کران رفت

گفتش ناگاه ره‌نوردی
راهب صد حیف کز جهان رفت