بما دوش این مژده روح‌پرور
ز فیض نسیم سحرگاه آمد

که از کعبتین مه و مهر ما را
همه نقش امید دلخواه آمد

ز دور فلک کوکب ما ز پستی
چو یوسف برون از ته چاه آمد

سرش بود آخر همه سربلندی
بما آنچه از بخت کوتاه آمد

نخواهیم چون شمع ما تیره‌روزان
بجان بعد ازین ز آتش و آه آمد

که از روشنی کوکب طالع ما
شب‌افروز چون مشغل ماه آمد

جهان شد تهی از غم و پر ز عشرت
که بدخواه رفت و نکوخواه آمد

برای چه در پرده سنجم نوائی
که عشرت فزا و الم کاه آمد

ز اقلیم شاهنشهی رفت نادر
برون و خدیو ملک جاه آمد

برازنده تخت و دیهیم یعنی
علی آن شه عرش در گاه آمد

پس از رفتن آن جفا پیشه خسرو
چو این عدل پرور شهنشاه آمد

بگوشم ز مرغان گلزار غیبی
بتاریخش این نغمه دلخواه آمد

که چون نادر از کشور پادشاهی
برون رفت سلطان علی شاه آمد