آه که آخر کسوف کرده ز جور فلک
مهر جهانتاب علم میرمحمدحسین

کرده غروب و نموده روز جهان را سیاه
کوکب فضلش که داشت شعشعه نیرین

رفت زو فتاد از صفا محفل دانشوری
کانجمن علم و فضل داشت ازو زیب و زین

رایت علمش که داشت لشکر دین را بپای
گشت نگون و فکند غلغله در مشرقین

خون ز وفاتش گشای از رگ مژگان که هست
گریه بهر دیده‌ای از غم او فرض عین

چون شد ازین خاکدان سوی جنان و فکند
در صف جن و بشر رحلت او شور و شین

خامه مشتاق گفت از پی تاریخ سال
شد بسرا جنان میرمحمدحسین