الهی! به مستان جام شهود
به عقل آفرینان بزم وجود

به ساغرکشان شراب ازل
به می خوارگان می لم یزل

به آنانکه بی باده مست آمدند
ننوشیده می، می پرست آمدند

به سوز دل سوزناکان عشق
به آلودگی های پاکان عشق

به حسنی که شد از ازل آشکار
به عشقی که شد حسن را پرده دار

که از خویشتن سوی خویشم بخوان
عجب دور ماندم به پیشم بخوان

دلم مجمر آتش طور کن
گلم ساغر آب انگور کن

خم می دگر باره سرجوش زد
صلائی به رند قدح نوش زد

صراحی بنوشید چندان شراب
که افتاد و قی کرد مست و خراب

کف می مه و درد او هاله شد
قدح را لب از باده تبخاله شد

جهان نرد دان، تخته ی او سپهر
بود کعبتین وی این ماه و مهر

که هر روز چون بازی تخته نرد
به کام یکی گردد این کرد کرد

بیا تا به میناش، سنگ افکنیم
خمش را به مینای می، بشکنیم

دل و دیده بر دور ساغر نهیم
ز دوران این چرخ دون وارهیم

چه سر پنجه ی خصم برتافتی
به مردی به دشمن ظفر یافتی

پس آنگه به کام دل دوستان
بزن جام در ساحت بوستان

چو خوردی یکی جرعه بر خاک ریز
دگر جرعه بر خم افلاک ریز

که چون خاک را باشد از می نصیب
نشاید که بی بهره ماند حبیب

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir