هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از مکان‌های طبیعی مانند کوه، غار، رود و دره سخن می‌گوید و خود را در گوشه‌ای سنگی و دور از هیاهوی شهر توصیف می‌کند. او از صافی دل و روشن‌روانی خود می‌گوید و با استفاده از استعاره‌هایی مانند گوهر درون سنگ و آینه، به بیان حالات درونی خود می‌پردازد.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژگان و تصاویر شعری نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۲۳۵ - درباره منزل خود در رود کنگ
در رود کنگ دره تنگی گرفته‌ایم
بر طرف کوه، غار پلنگی گرفته‌ایم
در هم کشیده روی ز سنگین‌دلان شهر
کنج دهی و گوشه سنگی گرفته‌ایم
رخشنده گوهریم که اندر درون سنگ
از تاب مهر، آبی و رنگی گرفته‌ایم
صافی دلیم چون خم و روشن روان چو جام
بر روی اگر چو آینه، زنگی گرفته‌ایم
بر طرف کوه، غار پلنگی گرفته‌ایم
در هم کشیده روی ز سنگین‌دلان شهر
کنج دهی و گوشه سنگی گرفته‌ایم
رخشنده گوهریم که اندر درون سنگ
از تاب مهر، آبی و رنگی گرفته‌ایم
صافی دلیم چون خم و روشن روان چو جام
بر روی اگر چو آینه، زنگی گرفته‌ایم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
