روز و شب بیهده با اختر خود جنگ مکن
بر دل خویش فراخای جهان تنگ مکن

هر چه دانی که بانجام نیاری بردن
هم ز آغاز بر او بنگر و آهنگ مکن

دل داننده بود آئینه صورت غیب
بعبث آینه را دستخوش زنگ مکن

پیش فرزانه دانا ره استیزه مپوی
مستی و عربده بر دانش و فرهنگ مکن

ننگ نادانی از ننگ تعلم بیش است
ای فرومایه ز آموزش کس ننگ مکن

پیشرفت همه کارت بجهان راستی است
قوت کار خود از حیله و نیرنگ مکن

چاره از صبر بجو حادثه را، نی زجزع
دل اگر تنگ شود حوصله را تنگ مکن