سواد اعظم آن خال سیاه است
سواد الوجه او آنجا گواه است

ز عکس خال آن خورشید رخسار
فراوان داغها در جان ما هست

بر آن دانه و آن خط و خالش
ز سوز سینه ما دود آه است

لبش از خون دلها می خورد می
از این دو چشم مستش در نگاه است

ز خورشید جمالش سوخت جانها
ولی در سایه زلفش پناه است

به اسماء و صفات ذات بیچون
که آدم مظهر سر اله است

بسوزان خرمن پندار کوهی
تعین با یقین چون باد و کاه است