مرا تلخی نباید دادن جان
چو انگشت شهادت شهد لیسم

بزیر تخته خواهد بود جایم
اگر سلطان ملک طاقدیسم

ز خشت و خاک را هم غیسه روید
اگر از خاک ره یا از نعیسم

سموم مرگ چون غیسه کند خشک
اگر بیشک همان باد انیسم

وگر از دوک نال و پنبه ریش
کفن ریسی حدیس بی مکیسم

خو که مرمرا گوید کفن ریس
بگو رش بر تنم هرچ آن بریسم

ز تن جانش ببرد چون کبوتر
من از بام کبوتر می خنیسم

چو بی وسواس آن خناس میرم
بمحشر از شهیدان خنیسم