هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از احساس غربت و تنهایی خود می‌گوید، اما در عین حال به امید و مرادی اشاره دارد که در پیشانی‌اش نقش بسته است. او از نوشتن نامه عافیت با قلمی غریب و حزن‌آلود سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی در این شعر وجود دارد که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۷

در ناصیه‌ام نقش مرادست غریب
در کشور بختم دل شادست غریب

چون نامه عافیت نویسم از حزن
گویی قلمم در آن سوادست غریب
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.