هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و غنایی است که در آن شاعر به توصیف معشوق و احساسات خود می‌پردازد. او از زیبایی‌های معشوق، مانند موهای بلند و قامت کشیده، سخن می‌گوید و درد فراق و عشق را بیان می‌کند. همچنین، در بخشی از شعر به ناله‌های عاشقانه و آرزوهایش اشاره می‌شود.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از برخی اصطلاحات و مفاهیم شعری کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً از نوجوانی به بعد شکل می‌گیرد.

شمارهٔ ۲

امرو بدینی آدِمْ که وی پری‌زا
منْ ندیمهْ یارْرهْ همه چی برازا

بال سْونِ ستُون و تنه تَنْ، سور آسا
قایمه کُمُونْ دارنی، دسْ ته مریزا!

وازَن دست‌هائیتْ زنّی وازنْ کره‌وا؟
تا تفت نخری، وارنگ نریزی والا

ته بُووُگِلِ بُو آوره [اییاره] به من [مره] وا
امیر گنه که، مه جان تنه فدابا

صحبت ورفه روز خشه، صدا چنگ و نا
اسباب مهیّا، آراسته بو یکی جا

قُطْنی جومهْ خوخشه سُرین به بالا
نامرد فلک، چرْ ندارْنی مِهْ دلْ وٰا؟

مه دوست بییه که شییه بلند و بالا
یا اونکه ونی چاله، چش‌دار نه شهلا؟

یا دخت ختایی، بدن دارنه والا؟
مگر یوسفِ چیره خدا تره دا؟

شونه بکشی دوست کمند، سییوتا
گیتی بَدمهْ مِشْکْ، هرگه هاکنه وا

تو منه خجیره دوستْ، خدا مره (نره) دا
سی جانِ عاشقْ، مَسّهْ چِشِ فدا با!
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.