هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، شاعر بزرگ ایرانی، سرشار از مضامین عرفانی، اخلاقی و اجتماعی است. او از زیبایی‌های طبیعت و جوانی سخن می‌گوید، اما هشدار می‌دهد که دنیا فریبنده است و نباید به ظواهر آن دل بست. حافظ به رندی، می‌نوشی و خوش‌بودن تشویق می‌کند، اما از تزویر و ریاکاری برحذر می‌دارد. او همچنین به سرنوشت نهایی انسان و اهمیت ایمان و اخلاق اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، اشارات به می‌نوشی و رندی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح و تفسیر داشته باشد.

غزل شمارهٔ ۹

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده ی گل بلبل خوش الحان را

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

گر چنین جلوه کند مغ بچه ی باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را

ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

برو از خانه ی گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را

حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.