تا نقش تو هست در ضمیرم
نقش دگری کجا پذیرم

آن هندوی چشم را غلامم
و آن کافر زلف را اسیرم

چشم تو به غمزهٔ دلاویز
مستی است که می‌زند به تیرم

ای عشق مناسبت نگه‌دار
او محتشم است و من فقیرم

صدسال اگر بسوزم از عشق
و این خود صفتی است ناگزیرم،

باشد چو چراغ حاصلم آن
کاخر چو بسوختم بمیرم

گر عشق بسوزدم عجب نیست
کو آتش تیز و من حریرم

شمعم که به عاقبت درین سوز
هم کشته شوم اگر نمیرم

در گوش نکردم از جوانی
پندی که بداد عقل پیرم

برخاسته‌ام بدان کزین پس
«بنشینم و صبر پیش گیرم»

دل زنده به عشق تست غم نیست
گر من ز محبتت بمیرم